So it goes, by Lester Haines, published Thursday 12th April 2007 13:23 GMT
Writer Kurt Vonnegut died yesterday at 84 as a result of brain injuries suffered in a fall
at his Manhattan home, news agencies report.
Vonnegut was born in 1922 in Indianapolis, the son of third-generation German-Americans.
His first forays into writing came at high schol and university. During a spell at Cornell during 1941-2,
he was involved in campus publication the Cornell Daily Sun, although the war intervened to cut short his academic career.
He enlisted in the US army, and was subsequently captured during the Battle of the Bulge in
December 1944. Moved to Germany, he survived the destruction of Dresden between 13-15 February 1945
by taking shelter with fellow POWs in underground meat store "Slaughterhouse 5". His experiences of
the carnage wreaked by the allied airforces were later to heavily influence his work, notably his
1967 novel Slaughterhouse-Five.
His post-war wriiting career kicked off in earnest with the publication of a short story in
Collier's in 1950. It subsequently included his first novel Player Piano (1960), Cat's Cradle (1963)
and Breakfast Of Champions (1973).
Although many of his works contained science fiction elements, Vonnegut himself rejected the
sci-fi tag. Time travel features as an experimental plot device in the celebrated Slaughterhouse-Five,
possibly best remembered for the line "So it goes" - used repeatedly as an ironic dismissal of death
and eagerly adopted by anti-Vietnam war protestors.
Vonnegut married twice - to childhood sweetheart Jane Marie Cox (divorced 1970), and photographer
Jill Krementz. He had seven children: three with his first wife, three adopted from his sister Alice after
she died of cancer and another adopted child, Lily.
His later life was marked by a self-confessed loss of the "compulsion to write" and an attempted
suicide in 1984. He was a heavy smoker, and once quipped: "I'm suing a cigarette company because on the
package they promised to kill me, and yet here I am."
Vonnegut came out of semi-retirement last year to publish A Man Without A Country (subtitled
A Memoir Of Life In George W Bush's America). He said he'd drawn energy to pen the collection of essays
from "my contempt for our president".
|
Πάει κι αυτός... (υπό Λέστερ Χέινς, δημοσιευμένο Πέμπτη 12/04/2007)
Όπως ανέφεραν τα πρακτορεία ειδήσεων, ο συγγραφέας Κερτ Βόννεγκατ πέθανε χθες σε ηλικία 84 ετών
από εγκεφαλικές κακώσεις που υπέστη πέφτοντας μέσα στο σπίτι του, στο Μανχάταν.
Ο Βόννεγκατ γεννήθηκε το 1922 στην Ινδιανάπολη. Ήταν γιός Γερμανο-Αμερικανών τρίτης γενιάς.
Οι πρώτες του επιδρομές στο γράψιμο έγιναν στο γυμνάσιο και στο πανεπιστήμιο. Το 1941-42 ευρισκόμενος στο
Κορνέλλ ενεπλάκη με ενθουσιασμό στην πανεπιστημιακή έκδοση "Daily Sun", αλλά ο πόλεμος παρενέβη για να του
κόψει την ακαδημαϊκή του καριέρα.
Κατατάχθηκε στον Αμερικανικό στρατό, και τον Δεκέμβριο 1944 πιάστηκε αιχμάλωτος στην μάχη Bulge.
Μεταφέρθηκε στην Γερμανία, και επέζησε της καταστροφής της Δρέσδης 13-15 Φεβρουαρίου 1945, βρίσκοντας
καταφύγιο μαζί με άλλους αιχμαλώτους πολέμου σε μιά υπόγεια αποθήκη κρεάτων, το "Σφαγείο Νο.5". Η εμπειρία του
από τον σφαγιασμό που εξαπολύθηκε από την συμμαχική αεροπορία επηρέασε αργότερα το έργο του, για παράδειγμα
το μυθιστόρημά του "Σφαγείο Νο.5" του 1967.
Η μεταπολεμική συγγραφική του καριέρα απογειώθηκε με την δημοσίευση μιάς σύντομης ιστορίας στο Collier
το 1950. Ακολούθησαν, το 1960 το πρώτο του μυθιστόρημα "Ο Πιανίστας" (Player Piano), το 1963 "Το Λίκνο της
Γάτας" (Cat's Cradle), και το 1973 "Το πρόγευμα των Πρωταθλητών" (Breakfast Of Champions).
Αν και πολλά από τα έργα του περιείχαν στοιχεία επιστημονικής φαντασίας, ο ίδιος ο Βόννεγκατ απέρριπτε
τον χαρακτηρισμό τους ως ε.φ.. Το ταξίδι στον χρόνο παρουσιάζεται ως πειραματική συσκευή στο περίφημο
"Σφαγείο Νο.5", από το οποίο αξιομνημόνευτη είναι η έκφραση "Πάει κι αυτός" (so it goes) που χρησιμοποιείται
επανειλημμένα σαν ειρωνική απόρριψη του θανάτου, και που έγινε ένθερμα αποδεκτό από τους διαδηλωτές ενάντια
στον πόλεμο του Βιετνάμ.
Ο Βόννεγκατ νυμφεύθηκε δυό φορές - την παιδική του φίλη Τζέιν Μαρί Κοξ (Jane Marie Cox) (πήραν
διαζύγιο το 1970), και την φωτογράφο Τζιλ Κρέμεντζ (Jill Krementz). Είχε επτά παιδιά : τρία με την πρώτη του
σύζυγο, τρία της αδελφής του Αλίκης που τα υιοθέτησε όταν εκείνη πέθανε από καρκίνο (την ίδια μέρα που σκοτώθηκε
σε δυστύχημα ο σύζυγός της), και ακόμη ένα υιοθετημένο παιδί, την Λίλι (Lily).
Η ζωή του τα τελευταία χρόνια είχε σημαδευτεί από μια αυτο-ομολογημένη απώλεια της "παρόρμησης να συγγράφει"
και από μια απόπειρα αυτοκτονίας το 1984. Κάπνιζε πολύ, και κάποτε είπε σαρκαστικά : "Θα μηνύσω την καπνοβιομηχανία
γιατί στο πακέτο υποσχόταν πως θα με σκοτώσει, αλλά εγώ ζω ακόμα".
Ενώ είχε σχεδόν αποσυρθεί, ο Βόννεγκατ επανεμφανίστηκε πέρσι δημοσιεύοντας το "Ένας Άνθρωπος χωρίς Πατρίδα"
(A Man Without A Country) με υπότιτλο "Αναμνήσεις μιας ζωής στην Αμερική του Τζορτζ Μπους" (A Memoir Of Life In
George W Bush's America). Είπε ότι έβρισκε κουράγιο να γράφει την συλλογή των δοκιμίων από "περιφρόνηση προς τον
πρόεδρό μας" (τον Μπους).
(απόδοση : Μανωλάς Εμμανουήλ)
|
