barbarella( 1967 )
ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ : roger vadim
ΣΕΝΑΡΙΟ : terry southern, claude brule, vittorio bonicelli, clement,
biddle wood, brian degas, tudor gates, jean-claude forest ... και λίγο ο r. vadim απ’ το
comic του jean-claude forest.
Δ/ΝΤΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ : claude renoir
ΣΧΕΔ. ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ : mario garbuglia.
ΠΑΡΑΓΩΓΗ : dino de laurentiis.
ΠΑΙΖΟΥΝ : jane fonda, john phillip law, anita pallenberg, milo o’ shea, david hemmings.
Αυτή η ταινία διαστημικής ... διέγερσης βασίστηκε στο τολμηρό Γαλλικό
comic του jean-claude forest που δημιούργησε διεθνώς «πονηρή» φήμη, στις αρχές της δεκαετίας των ’60.
Το ύφος του φιλμ φαίνεται απ’ την σεκάνς των τίτλων, ένα διαστημικό ... striptease
μηδενικής βαρύτητας απ’ την jane fonda.
Ο
r. vadim δείχνει καθαρά τον σκοπό του, να κάνει την (τότε) γυναίκα του
σύμβολο του sex. Τα Μέσα Ενημέρωσης της εποχής κατακλύστηκαν από διαφημιστικό υλικό.
Αλλά, αν και το αποτελεσματικό ... μπανιστήρι είχε όλο το πάθος μιάς παιδιάστικης φαντασίωσης,
η αθωότητα των μεγάλων ματιών της jane fonda παρέμενε αφοπλιστική.
Η ταινία κατηγορήθηκε γιά έλλειψη δρόμου αφήγησης ( τί περιμένετε με 8 σεναριογράφους ! ) αφού ο vadim καθυστερούσε την δράση για να παρουσιάζει την γυναίκα του να αλλάζει ρούχα (από πλάνο σε πλάνο) που σχεδίασε, γιά την ταινία, ο paco rabane.
Η ιστορία μιλάει γιά την Μπαρμπαρέλλα, έναν θηλυκό Φλάς Γκόρντον, πράκτορα της Γής, σε μιά αποστολή στον πλανήτη sogo, που κυβερνάται απ’την great tyrant( anita pallenberg ), να βρει τον επιστήμονα duran - duran ( milo o’ shea ), εφευρέτη της ποζιτρονικής ακτίνας.
Εκεί, μέσα σ’ένα ερωτικο-σαδιστικό λαβυρινθώδες περιβάλλον η Μπαρμπαρέλλα
φθάνει στην Πόλη της Νύχτας, βοηθούμενη από ένα τυφλό φτερωτό όν, τον pygar ( john phillip law )
και σε συνεργασία μ’ έναν αρχηγό αντίστασης, τον dildano ( david hemmings - με τον οποίο κάνει
και ... μελλοντoλογικό sex ! ) βρίσκει τον τρελό επιστήμονα duran - duran.
Το σενάριο ακροβατεί σε σάτυρα των pulps με στοιχεία ερωτισμού της εποχής της σεξουαλικής επανάστασης.
Η παρουσίαση ενισχύθηκε απ’ την θελκτική κινηματογράφηση του renoir κι από
έναν αριθμό μεγαλόπρεπων σκηνικών του mario garbuglia που μετέφερε το πνεύμα του comic
και το πάντρεψε με τον ψυχεδελικό σχεδιασμό της εποχής.
Ο
vadim τόνισε περισσότερο το σατυρικό μέρος του comic κι ιδιαίτερα τα αισθησιακά
στοιχεία ερωτισμού, χάνοντας το πνεύμα του, ενω τα σκηνικά έκαναν ότι μπορούσαν για να
τον βοηθήσουν.
Η ταινία
κατηγορήθηκε, ίσως άδικα, όπως βλέπουμε σήμερα. Μπορεί να έχει μιά παιδική αφέλεια αλλά
έχει και αυθεντικότητα και παραμένει απ’τα ελάχιστα κινηματογραφικά δείγματα ... τρέλας
ψυχεδελικού σχεδιασμού μιάς εποχής που μας έδωσε μοναδικά έργα τέχνης, χωρίς αισθητικές
επιδράσεις από άλλες εποχές.