Ανιέτα Ραουταβάαρα: Η Περίπτωση

Υπό philip k. dick
Μετάφραση : Μάντη Γιώργου

ΟΙ τρεις τεχνικοί του θαλαμίσκου μελετούσαν μικρο-μεταβολές στα ενδο-αστρικά μαγνητικά πεδία και τα κατάφερναν πολύ καλά μέχρι τη στιγμή που πέθαναν.

Κομμάτια από βασάλτη, έπεσαν με τρομακτική ταχύτητα πάνω τους, θρυμματίζοντας το περίβλημα του θαλαμίσκου με αποτέλεσμα να φύγει σε λίγα δευτερόλεπτα στο κενό διάστημα όλος ο αέρας. Οι δυο άντρες άργησαν να αντιδράσουν και πέθαναν σχεδόν ακαριαία. Η νέα γυναίκα από τη Φινλανδία, η Ανιέτα Ραουταβάαρα, κατάφερε να φορέσει τη μάσκα οξυγόνου αλλά μπερδεύτηκαν τα σωληνάκια. Πέθανε με φρικτό τρόπο, από ασφυξία και αναρρόφηση του εμετού της. Έτσι τελείωσε δυστυχώς, μάλλον απότομα, η αποστολή του θαλαμίσκου ΕΧ208... Σε ένα μήνα οι 3 τεχνικοί θα γύριζαν στη Γη.

Δεν μπορέσαμε να φθάσουμε έγκαιρα στον τόπο του ατυχήματος για να σώσουμε τα 3 γήινα πρόσωπα, στείλαμε όμως ένα ρομπότ για να εξετάσει, εάν κανένα απ’ αυτά μπορούσε να ξαναγυρίσει στη ζωή. Τα γήινα πρόσωπα δεν μας χωνεύουν, το ξέρουμε καλά αυτό, απορούμε φυσικά για ποιο λόγο, παρόλα αυτά ο θαλαμίσκος τους βρισκόταν στη δικιά μας ζώνη αρμοδιότητας και είχαμε ηθική υποχρέωση να σπεύσουμε σε βοήθειά τους. Έτσι κι αλλιώς ήταν κι αυτοί λογικά όντα σαν και μας.

Αφήσαμε λοιπόν στο ρομπότ να πάρει πάνω την ευθύνη και ίσως σφάλαμε σ’ αυτό το σημείο. Ίσως επίσης σφάλαμε στο ότι δεν ειδοποιήσαμε έγκαιρα τη Γη για τις ενέργειές μας.

Το ρομπότ μας έστειλε μήνυμα ότι οι εγκέφαλοι των δυο αρσενικών ήταν κλινικά νεκροί και δεν υπήρχε γι’ αυτούς καμιά ελπίδα. Όσο για το θηλυκό εγκέφαλο, ανιχνεύτηκαν μερικά ασθενή εγκεφαλικά κύματα και το ρομπότ επικοινώνησε με μας ζητώντας την άδεια να "αναστήσει" τον εγκέφαλο της κοπέλας. Η άδεια δόθηκε και φαίνεται ότι αυτό ήταν το σφάλμα μας. Αν ξέραμε... Τέλος πάντων, το φταίξιμο ήταν δικό μας και το αναγνωρίζουμε.

Μια ώρα αργότερα το ρομπότ επικοινώνησε με μας γνωστοποιώντας ότι είχε αποκαταστήσει σημαντικό μέρος της εγκεφαλικής λειτουργίας τροφοδοτώντας το μυαλό της με οξυγονούχο αίμα από το νεκρό σώμα της. Το οξυγόνο βέβαια, με το οποίο είχε εμπλουτισθεί το αίμα της, προερχόταν από το ρομπότ, όχι όμως και τα θρεπτικά συστατικά του αίματος. Του δώσαμε οδηγίες να συνθέσει θρεπτικά συστατικά χρησιμοποιώντας το ίδιο το πτώμα της κοπέλας σαν πρώτη ύλη. Σ’ αυτό το σημείο οι αρχές της Γης είχαν τις μεγαλύτερες αντιρρήσεις. Δεν είχαμε όμως εκείνη τη στιγμή άλλη λύση. Εφόσον εμείς οι ίδιοι αποτελούμαστε από πλάσμα, δεν μπορούσαμε φυσικά να προσφέρουμε τον εαυτό μας για το σκοπό αυτό. Άλλη αντίρρηση ήταν ταυτόχρονα μια απόδειξη: Γιατί δεν χρησιμοποιήσατε τα πτώματα των άλλων 2 συντρόφων της γυναίκας; Σύμφωνα όμως με την αναφορά του ρομπότ, τα άλλα 2 πτώματα ήταν γεμάτα ραδιενέργεια και εκτός αυτού το αίμα τους δεν ήταν της ίδιας ομάδας με της γυναίκας και θα ήταν τοξικό γι’ αυτήν και θα δηλητηρίαζαν το μυαλό της. Το πραγματικό λάθος μας ήταν ότι αντί να πάμε να δούμε την κατάσταση μετά το ατύχημα οι ίδιοι, στείλαμε το ρομπότ. Αν θέλετε να μας κατηγορήσετε για κάτι, κατηγορείστε μας γι’ αυτό.

Ζητήσαμε από το ρομπότ να διεισδύσει στο μυαλό της Ραουταβάαρα και να μας τηλε-μεταβιβάσει τις σκέψεις της για να εξετάσουμε τη φυσική κατάσταση των νευρικών κυττάρων της. Τα αποτελέσματα ήταν πολύ αισιόδοξα. Σ’ αυτό το σημείο γνωστοποιήσαμε στις αρχές της Γης για το ατύχημα που κατέστρεψε το θαλαμίσκο ΕΧ208, για το θάνατο των δυο αρσενικών και ότι καταφέραμε να διατηρήσουμε στη ζωή το θηλυκό μυαλό.

"Τι πράγμα;", ρώτησε το γήινο πρόσωπο .

"Το μυαλό της; Μόνο αυτό; Τι αξίζει ένα σκέτο ζωντανό μυαλό χωρίς σώμα;"

"Δεν μπορούμε να σκεφθούμε τίποτε μέχρι στιγμής", απαντήσαμε.

"Τέλος πάντων. Θα αναλάβουμε εμείς τώρα. Αλλά μη νομίζετε ότι θα το αφήσουμε έτσι. Θα γίνει ανάκριση και θα απολογηθείτε γι’ αυτό".

"Μήπως δεν ήταν σωστό να σώσουμε το μυαλό της;", ρωτήσαμε.

"Εξάλλου το πνεύμα βρίσκεται στο μυαλό. Το φυσικό σώμα είναι το μέσο με το οποίο το μυαλό αναφέρεται στο ...".

"Δώσε μου τις συντεταγμένες του ΕΧ208", είπε ο γήινος, "θα στείλουμε αμέσως ένα πλοίο εκεί. Έπρεπε να μας είχατε ενημερώσει πριν αρχίσετε τις προσπάθειες διασώσεως. Εσείς οι Προσεγγίσεις δεν έχετε ιδέα από σωματικές μορφές ζωής".

Είναι πολύ προσβλητικό να μας λένε Προσεγγίσεις. Είναι μια μαλλιαρή γήινη έκφραση που χρησιμοποιούν για μας, επειδή είμαστε από το σύστημα του Εγγύτατου του Κενταύρου (proxima centauri ). Υπονοεί ότι δεν είμαστε αυθεντικές μορφές ζωής αλλά ζωή κατά προσέγγιση ή κατά εξομοίωση.

Αυτό ήταν το ευχαριστώ των γήινων που σώσαμε το μυαλό της κοπέλας, Μας κάλεσαν σε απολογία.



Η Ανιέτα γεύτηκε ξινό εμετό και τρόμο. Όλα γύρω της ήταν κατεστραμμένα. Κοίταξε τον Τράβις και τον Έλμς. Ήταν ο καθένας τους μια μάζα από ματωμένα κομμάτια και το αίμα είχε παγώσει. Πάγος κάλυπτε όλο το εσωτερικό του θαλαμίσκου. Όλος ο αέρας είχε φύγει στο διάστημα και η θερμοκρασία ήταν θερμοκρασία διαστήματος. "Άραγε τι με κρατάει ζωντανή;", διερωτήθηκε. Σήκωσε τα χέρια της για να αγγίξει το πρόσωπό της ή μάλλον προσπάθησε ν’ αγγίξει το πρόσωπό της. "Ευτυχώς πρόλαβα και φόρεσα το κράνος μου εγκαίρως", σκέφτηκε.

Ξαφνικά ο πάγος που σκέπαζε τα πάντα, άρχισε να λιώνει. Τα κομμένα χέρια και πόδια των συντρόφων της ενώθηκαν πάλι με τα σώματά τους. Τα κομμάτια του βασάλτη, που τόση ζημιά τους έκαναν, έφυγαν στο διάστημα. Ο θαλαμίσκος έγινε όπως πριν από το δυστύχημα.

"Γυρίζω πίσω στο χρόνο" σκέφτηκε η Ανιέτα "περίεργο!".

Αέρας και θερμοκρασία αποκαταστάθηκαν. Τα όργανα του θαλαμίσκου άρχισαν να λειτουργούν κανονικά. Ο Τράβις και ο Έλμς σηκώθηκαν όρθιοι. Κοίταξαν γύρω τους με απορία. Της ήρθε να γελάσει, αλλά η στιγμή δεν ήταν για γέλια. Προφανώς η δύναμη της σύγκρουσης είχε προκαλέσει διαστροφή του τοπικού χρόνου.

"Καθίστε και οι δυο κάτω", τους είπε.

"Σύμφωνοι, έχεις δίκαιο", είπε ο Τράβις.

Ο Έλμς εξακολούθησε να είναι όρθιος, ακίνητος.

"Χτυπηθήκαμε από μετεωρίτες", είπε η Ανιέτα.

"Ναι;", είπε ο Έλμς.

"Αρκετά μεγάλους και με ώθηση αρκετή ώστε να έχουμε διαστροφή και περιδίνηση του χρόνου. Έτσι πεταχτήκαμε στο παρελθόν πριν συμβεί το ατύχημα".

"Λοιπόν υπεύθυνα εν μέρει είναι τα μαγνητικά πεδία", είπε ο Τράβις. Έτριβε τα μάτια του. Τα χέρια του έτρεμαν.

"Βγάλε το κράνος σου Ανιέτα. Τι το φοράς;".

"Μα έρχονται οι μετεωρίτες όπου να’ ναι", είπε εκείνη. "Το ατύχημα θα επαναληφθεί σε λίγο".

"Σκατά", είπε ο Τράβις. "Θα βγάλω το θαλαμίσκο εκτός της τροχιάς των μετεωριτών. Δεν θα μας πετύχουν αυτή τη φορά...".

Η Ανιέτα έβγαλε το κράνος της και μετά και τις μπότες της, τις σήκωσε και τότε είδε... Εκείνον!

Η μορφή στεκόταν ακίνητη μπροστά και στους τρεις τους. Ήταν ο Χριστός.

"Κοιτάξτε!", φώναξε στους Τράβις και Έλμς.

Η μορφή φορούσε ένα παραδοσιακό άσπρο χιτώνα και σανδάλια. Τα μαλλιά του ήταν μακριά και ξανθά σαν το σεληνόφως. Γενειοφόρος, το πρόσωπό του ήταν ευγενικό και σοφό.

"Όπως τον έχουν αναπαραστήσει στις εικόνες των εκκλησιών", σκέφθηκε η Ανιέτα. "Με τα χέρια του ελαφρά προς τα πάνω. Ακόμα και το φωτοστέφανο είναι στη θέση του".

"Θεέ μου", είπε ο Τράβις. "Ήρθε να μας πάρει".

"Εγώ δεν έχω πρόβλημα", είπε ο Έλμς.

"Βέβαια Έλμς", είπε πικρά ο Τράβις. "Τι ανάγκη έχεις εσύ; Ούτε γυναίκα, ούτε παιδιά, ούτε σκυλιά. Η Ανιέτα όμως; Μόλις χθες συμπλήρωσε τα 300 χρόνια της. Είναι μωρό ακόμη...".

Ο Χριστός μίλησε: "Εγώ ειμί η άμπελος και υμείς εστέ οι κλάδοι αυτής. Όστις παραμείνει μετ’ εμού, πλουσίως μέλλει καρποφορήσει. Άνευ εμού ουδέν μέλλει γενέσθαι".

"Κατάλαβα", είπε ο Τράβις. "Σε λίγο θα βγάλω το θαλαμίσκο εκτός της τροχιάς των μετεωριτών".

"Τέκνα μου", συνέχισε ο Χριστός, "εμέ ου πάντοτε έχετε".

"Τα κατάφερα", είπε ο Τράβις. Ο θαλαμίσκος ακολουθούσε τώρα την κατεύθυνση του άξονα της τροχιάς του Σείριου. Είχαν σωθεί.

"Να με πάρει και να με σηκώσει, Τράβις", είπε ο Έλμς άγρια. "Χάνεις την ευκαιρία της ζωής σου. Πόσοι άνθρωποι έχουν δει ποτέ το Χριστό;" και στρεφόμενος στη μορφή: "Εσείς είστε πράγματι ο Χριστός, έτσι δεν είναι;".

"Εγώ ειμί η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή. Ο ζων μετ’ εμού, μέλλει γνωρίσει και τον πατέρα εμού, τον εν τοις Ουρανοίς".

"Είδες, ηλίθιε;", είπε ο Έλμς. "Είμαι πολύ ευτυχής που σας γνώρισα, κύριε...". Σταμάτησε γεμάτος αμηχανία, "λίγο έλειψε να πω κύριε Χριστέ", σκέφτηκε, "τι βλακεία έκανα!". Και συνέχισε: "Κάθισε Χριστέ μου. Κάθισε στην κονσόλα μου ή στην κονσόλα της δεσποινίδας από δω. Από δω ο κ. Γουόλτερ Τράβις. Δεν είναι Χριστιανός, είναι απ’ αυτούς που σε σταύρωσαν Χριστέ μου. Εγώ όμως! Μια ζωή πλήρως Χριστιανική. Τέλος πάντων, σχεδόν Χριστιανική. Όσο για τη δεσποινίδα από δω, άλλη άθεη κι αυτή. Τι λες κι εσύ Ανιέτα;".

"Πολλές μαλακίες λες Έλμς", τον έκοψε ο Τράβις.

"Σκάσε! Ήρθε η ώρα της κρίσεως για μας", είπε ο Έλμς γεμάτος δέος.

"Ουκ ήλθον ίνα τον κόσμο απωλέσαι, αλλά λυτρώσαι αυτόν", είπε ο Χριστός.

"Βλέπεις;", είπε ο Έλμς.

Φοβισμένη η Ανιέτα, στράφηκε στη μορφή. "Σε παρακαλώ, συγχώρεσέ μας. Περάσαμε μια δύσκολη στιγμή". Διερωτήθηκε, αν ο Έλμς και ο Τράβις θυμόταν ότι πριν από λίγο είχαν σκοτωθεί και είχαν γίνει κομμάτια.

Η μορφή χαμογέλασε καθησυχάζοντάς την.

"Τράβις", η Ανιέτα του μίλησε σιγά για να μην ακούσει ο Χριστός. "Άκουσέ με. Ούτε συ ούτε ο Έλμς γλιτώσατε από το ατύχημα. Είστε νεκροί! Είμαι η μόνη ζωντανή..."

"Αυτό είναι! Είμαστε νεκροί", είπε ο Έλμς, "και ο Χριστός από 'δω ήλθε να μας πάρει" και στρεφόμενος στη μορφή, "Κύριε, πάρε την ψυχή μου. Είμαι έτοιμος".

"Πάρ’ τους και τους δυο", είπε ο Τράβις. "Εγώ αυτή τη στιγμή στέλνω με τον ασύρματο ένα s.o.s. στη Γη και τους εξηγώ τι συμβαίνει εδώ πέρα. Πιστεύω να προλάβω προτού πάρει και μένα ή προσπαθήσει να με πάρει".

"Είσαι νεκρός, ηλίθιε!", τού 'πε ο Έλμς.

"Μπορώ παρόλα αυτά να στείλω ένα μήνυμα", είπε ο Τράβις.

"Δώσε σε παρακαλώ λίγο χρόνο στον Τράβις. Είναι Εβραίος βλέπεις και δεν καταλαβαίνει. Εσύ όμως που γνωρίζεις τα πάντα...".

Η μορφή έγνεψε καταφατικά χαμογελώντας.



ΕΜΕΙΣ μαζί με την Ανακριτική Επιτροπή της Γης, παρακολουθήσαμε αυτά που συνέβαιναν στο μυαλό της Ραουταβάαρα και αντιληφθήκαμε το τι συνέβαινε στην πραγματικότητα. Αλλά δεν συμφωνούσαμε με τα γήινα πρόσωπα σχετικά με την αξιολόγηση του επιτεύγματος. Τα 6 γήινα πρόσωπα το είδαν σαν κάτι τελείως ανούσιο, ενώ για μας (και για την Ανιέτα φυσικά) ήταν κάτι πολύ-πολύ μεγάλο. Με τη βοήθεια του μυαλού της είχαμε έλθει σε επαφή με τη μετά θάνατον ζωή και τις δυνάμεις που την ήλεγχαν.

Τα γήινα πρόσωπα μας κοίταζαν άγρια, πράγμα που μας λύπησε.

"Το μυαλό της βρίσκεται σε κατάσταση παραισθησίας", είπε ο επικεφαλής.

"Δεν το βλέπετε; Είναι πολύ φυσικό, εφόσον είναι σκέτο μυαλό, χωρίς αισθητήρια όργανα για να επικοινωνεί με το περιβάλλον της και χωρίς σώμα για να αντιδρά στα ερεθίσματα. Σαν να έχει πάρει lsd. Κοιτάξτε τί της κάνατε!".

"Μα είναι ευτυχισμένη", είπαμε. "Έστω και σε τεχνητό παράδεισο".

"Πρέπει να διακόψουμε τη λειτουργία αυτού του μυαλού", είπαν τα γήινα πρόσωπα.

"Και να χάσουμε την επαφή μας με τη μετά θάνατο ζωή;", διαμαρτυρηθήκαμε έντονα. "Και η επιστήμη; Πόσα πράγματα έχει να διδαχθεί; Ας αφήσουμε κατά μέρος τα ανθρωπιστικά μας συναισθήματα. Η Επιστήμη προηγείται".

Τα γήινα πρόσωπα πείσθηκαν ν’ αφήσουν για λίγο ακόμα σε λειτουργία το μυαλό της κοπέλας. Τα πάντα (audio και video σήματα) καταγραφόταν μ’ όλες τις λεπτομέρειες.

Προσωπικά είχα γοητευθεί από τη γήινη αντίληψη περί Σωτήρα, τελείως πρωτόγονη αντίληψη για μας. Διερωτήθηκα ποια θα ήταν άραγε η αντίδραση της Ραουταβάαρα στο δικό μας Σωτήρα, σύμφωνα με τις δικές μας θρησκευτικές πεποιθήσεις.

Το μυαλό της, έτσι κι αλλιώς, βρισκόταν στη ζωή χάρις στα δικά μας μηχανήματα. Θα ’ταν πολύ ριψοκίνδυνο να τα αποσυνδέσει κανείς. Αργότερα, μετέφερα τη σκέψη μου στους συντρόφους μου και τους άρεσε. Θέλαμε να μεταφέρουμε λοιπόν στο μυαλό της γυναίκας τις δικές μας θρησκευτικές πεποιθήσεις περί Σωτήρα και να δούμε πως θα αντιδρούσε. Θέλαμε ταυτόχρονα να ελέγξουμε και τη δικιά μας θεολογία, όπως οι Γήινοι. Κι αυτό κάναμε. Πέστε το παιχνίδι, πέστε το όπως θέλετε, δεν υπήρχε όμως κακή πρόθεση, μόνο περιέργεια.



Ο Χριστός είπε: "Εγώ ειμί η Ανάστασις. Ο ακολουθών με ου περιπατήσει εν τη σκοτία, αλλ’ έξει το φως της ζωής και ουδόλως θέλει αποθάνει εις τον αιώνα. Υμείς πιστεύετε;".

"Φυσικά!", είπε ο Έλμς.

"Τρίχες", είπε ο Τράβις.

"Δεν είμαι βέβαια. Δεν ξέρω. Δεν μπορώ να πιστέψω κάτι τέτοιο", σκεφτόταν η Ανιέτα. "Δεν έχει ούτε λογική ούτε νόημα".

"Πρέπει να αποφασίσουμε αν θα τον ακολουθήσουμε", είπε ο Έλμς. "Τράβις, είσαι καταδικασμένος να καίγεσαι στην αιώνια κόλαση. Να σαπίσεις. Αυτή είναι η μοίρα σου, ξύπνιε. Και συ Ανιέτα; Ελπίζω να ξαναγυρίσεις στον Κύριο, όπως ήσουν όταν σε βαφτίσανε. Δώστε της λίγο χρόνο να μετανοήσει, Κύριε. Έτσι δεν είναι σωστό;".

Η μορφή έγνεψε καταφατικά.

Η Ανιέτα πήρε την απόφασή της. "Τράβις, αποφάσισα να πάω μαζί του. Έλα και συ", παρότρυνε τον Τράβις.

"Θα πας και συ, λοιπόν;", ρώτησε ο Τράβις. "Σε νόμιζα λογική κοπέλα".

"Ναι", απάντησε εκείνη.

Ο Έλμς κοίταξε τη μορφή και είπε σιγά στους άλλους: "Ίσως κάνω λάθος αλλά μου φαίνεται ότι δεν είναι πια ο ίδιος".

Εκείνη κοίταξε αλλά δεν είδε καμιά αλλαγή στο Χριστό. Παρόλα αυτά ο Έλμς φαινόταν τρομοκρατημένος.

Η μορφή με τον άσπρο χιτώνα πλησίασε αργά τον καθισμένο Τράβις. Έσκυψε πάνω του και τον δάγκασε με αγριότητα στο πρόσωπο. Η Ανιέτα ούρλιαξε. Ο Έλμς κοιτούσε αποσβολωμένος καθώς ο Χριστός με την ησυχία του έτρωγε τον Τράβις.



"ΠΙΣΤΕΥΩ να καταλαβαίνεις τώρα", είπε ο επικεφαλής των γήινων προσώπων, "γιατί πρέπει να σταματήσουμε τη λειτουργία αυτού του εγκεφάλου. Έχει υποστεί σοβαρή διανοητική βλάβη. Η εμπειρία είναι τρομερή γι’ αυτήν. Πρέπει να δώσουμε ένα τέλος".

"Όχι", είπα. "Εμείς από τον Εγγύτατο του Κενταύρου βρίσκουμε αυτή τη ροπή των γεγονότων εξαιρετικά ενδιαφέρουσα".

"Μα ο Χριστός τρώει τον Τράβις!", ξεφώνισε ένα άλλο γήινο πρόσωπο.

"Στη θρησκεία σας", είπα, "δεν έχετε μια τελετή όπου τρώτε τη σάρκα του Θεού σας και πίνετε το αίμα του; Αυτό που συνέβη εδώ είναι το κατοπτρικό είδωλο της Θείας Ευχαριστίας".

"Διατάζω αυτό το μυαλό να πάψει αμέσως να λειτουργεί", ούρλιαξε ο πρόεδρος των γήινων.

"Ας δούμε λίγο ακόμα", παρακάλεσα.

Μας άρεσε όλους πάρα πολύ, να βλέπουμε την υψίστη τελετή της θρησκείας μας σε πράξη, στην οποία ο δικός μας Σωτήρας τρέφεται από τη σάρκα μας και το αίμα μας.



"ΑΝΙΕΤΑ", ψιθύρισε ο Έλμς. "Είδες τι έγινε; Ο Χριστός έφαγε τον Τράβις, τον καταβρόχθισε ολόκληρο. Του άφησε τα γάντια του και τις μπότες του".

"Θεέ μου", σκεφτόταν η Ραουταβάαρα. "Τι συμβαίνει; Δεν καταλαβαίνω τίποτε".

Πλησίασε τον Έλμς. Ενστικτωδώς.

"Αυτός είναι το αίμα μου", είπε η μορφή και σκούπισε τα χείλη του. "Πίνω απ’ αυτό το αίμα, το αίμα της αιώνιας ζωής. Όταν το πίνω, ζω αιώνια. Αυτός είναι το σώμα μου, δεν έχω δικό μου σώμα, είμαι πλάσμα, μόνο πλάσμα, σκέτο πλάσμα. Τρώγοντας το σώμα του, αποκτώ την αιώνια ζωή. Αυτή είναι η νέα αλήθεια που σας αποκαλύπτω, ότι είμαι αιώνιος".

"Θα φάει και μας, επίσης", είπε ο Έλμς.

"Ναι", σκέφθηκε η Ανιέτα. "Αυτό θα κάνει". Μπορούσε να δει τώρα καθαρά ότι η μορφή ήταν μια Προσέγγιση, ένας κάτοικος του Εγγύτατου του Κενταύρου, χωρίς δικό του σώμα, αποτελούμενος από σκέτο πλάσμα. Ο μόνος τρόπος να αποκτήσει δικό του σώμα ήταν λοιπόν να ...

"Θα τον σκοτώσω", είπε ο Έλμς τραβώντας το ακτινοπίστολό του και σημαδεύοντας τον Χριστό. "Μη με πλησιάζεις", είπε ο Έλμς, "ειδεμή πυροβολώ!".

"Σύντομα δεν θα με βλέπεις πια", είπε η μορφή, "αν μ’ αφήσεις να φάω τη σάρκα σου και να πιώ το αίμα σου. Θα δοξαστείς αν ζήσω τρώγοντάς σε".

Κινήθηκε απειλητικά προς τον Έλμς. Ο Έλμς πυροβόλησε. Η μορφή παραπάτησε γεμάτη αίματα.

"Έχει μέσα του το αίμα του Τράβις", σκέφτηκε η Ανιέτα. " Όχι το δικό του αίμα, αλλά του Τράβις. Είναι τρομερό". Σκέπασε το πρόσωπό της με τα χέρια της.

"Γρήγορα", είπε στον Έλμς. "Επανέλαβε γρήγορα μετά από μένα: Αθώος ειμί από του αίματος του ανθρώπου τούτου. Γρήγορα, πριν είναι πολύ αργά!".

"Αθώος ειμί από του αίματος του ανθρώπου τούτου", ψιθύρισε ο Έλμς.

Η μορφή έπεσε νεκρή στο πάτωμα, μέσα σε μια λίμνη από αίμα. Δεν ήταν πια ο καλοσυνάτος, πράος, ήρεμος, αγαθός, γλυκός γενειοφόρος με το χαμόγελο. Ήταν κάτι άλλο, κάτι εξώκοσμο, κάτι αποκρουστικό. Η Ανιέτα δεν μπορούσε να μπορούσε να προσδιορίσει ακριβώς με τι έμοιαζε.

Λίγο πριν πεθάνει η πεθάνει η μορφή είπε: "Ηλί, Ηλί, λαμά σαβαχθανί;".

Ένα δευτερόλεπτο μετά η μορφή δεν ζούσε πια.

"Εγώ τον σκότωσα", άρχισε να λέει ο Έλμς. "Εγώ σκότωσα τον Χριστό".

Έστρεψε το ακτινοπίστολο προς τον εαυτό του για να αυτοκτονήσει.

Η Ανιέτα τον πρόλαβε λίγο πριν πατήσει τη σκανδάλη και του πήρε το όπλο από το χέρι.

"Δεν ήταν ο Χριστός αυτό το όν, Έλμς", τον παρηγόρησε. "Ήταν κάτι άλλο. Το αντίθετο του Χριστού. Ο αντίχριστος. Το 666".

Ο Έλμς έκλαιγε με λυγμούς. "Και τότε γιατί πέθανε λέγοντας τα τελευταία λόγια που είπε και ο Χριστός;", έλεγε και ξανάλεγε.



ΤΑ γήινα πρόσωπα είχαν την πλειοψηφία στο Γαλαξιακό Συμβούλιο και έτσι επικράτησε η άποψή τους. Ο εγκέφαλος της Ανιέτα Ραουταβάαρα πέθανε οριστικά και αναπαύθηκε από τα παραισθησιακά του. Αυτό μας απογοήτευσε πολύ εμάς τους κατοίκους του Εγγύτατου του Κενταύρου, αλλά τι να γίνει; Δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτε πια. Δεν περνούσε από το χέρι μας. Έξάλλου είχαμε και τύψεις συνειδήσεως.

Είχαμε παρακολουθήσει ένα τρομερό επιστημονικό πείραμα. Τη θεολογία μιας φυλής να αναμιγνύεται με τη θεολογία μιας άλλης φυλής.

Το κλείσιμο του μυαλού της γήινης ήταν για μας μια επιστημονική τραγωδία.

Σχετικά λοιπόν με το Θεό, οι γήινοι έχουν μια εντελώς εκ διαμέτρου αντίθετη με τη δική μας. Ίσως αυτό μπορεί να εξηγηθεί από το γεγονός ότι είναι τελείως διαφορετικοί από μας, είναι σωματική φυλή, ενώ εμείς αποτελούμαστε από σκέτο πλάσμα.

Πίνουν το αίμα του Θεού τους και τρώνε τη σάρκα του. Μ’ αυτό τον τρόπο γίνονται αθάνατοι. Οι ίδιοι δεν βρίσκουν τίποτε το σκανδαλώδες σ’ αυτή τους την πράξη. Απεναντίας το βρίσκουν απολύτως φυσικό. Σε μας όμως είναι κάτι αποτρόπαιο, αποκρουστικό, αηδιαστικό, εμετικό και βλάσφημο. Ο λάτρης του Θεού να τρώει το Θεό του; Τρομερό για μας. Σκέτη φρίκη. Ντροπή, αχαριστία, βδελυγμία, κολοσσιαίο αμάρτημα, αηδία. Ο δυνατότερος πρέπει πάντα να τρέφεται από τον ασθενέστερο. Ο Θεός πρέπει να τρώει τον πιστό, όχι το αντίθετο. Σε καμιά περίπτωση!

Παρακολουθήσαμε περίλυποι καθώς νεκρώθηκε οριστικά το μυαλό της γήινης. Τα μόνιτορ δεν έδειχναν τίποτε πια. Απογοήτευση. Εξάλλου είχαμε να απολογηθούμε και για τη σωτηρία του μυαλού της (το είχαμε σχεδόν ξεχάσει). Θα αντιμετωπίζαμε τώρα τις συνέπειες της πράξης μας, αλλά και τη συνείδησή μας.

Προσπαθήσαμε να καταλάβουμε τους Γήινους, αλλά αποτύχαμε, όπως απέτυχαν και 'κείνοι. Αυτό απέδειξε και η υπόθεση της Ανιέτας Ραουταβάαρα. Εγώ προσωπικά τα ’χασα όταν είδα το Σωτήρα μας να τρώει τον Τράβις. Θα ’θελα να ’βλεπα την ιερή τελετή να τελείωνε κανονικά, να ’τρωγε δηλαδή και τους άλλους δυο.

Κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε. Ούτε είδαμε τη συνέχεια. Το πείραμα Ραουταβάαρα δυστυχώς απέτυχε παταγωδώς.

Και το χειρότερο θα ’χουμε και τύψεις συνειδήσεως.