ΑΝΘΡΩΠΟΣ   ΕΙΝΑΙ

----------------

υπο Φιλιπ Κ. Ντικ

Μεταφραση   απο τον  ΓΙΩΡΓΟ  ΜΑΝΤΗ

****************

 

 

Τα γαλαζια ματια της Τζιλλ Χερρικ γεμισαν δακρυα. Κοιταξε τον συζυγο της με απεριγραπτη φρικη. "Εισαι ... εισαι αποτροπαιος!", ειπε και ξεσπασε σε λυγμους.

Ο Λεστερ Χερρικ συνεχισε να εργαζεται, τακτοποιωντας σωρους απο σημειωματα και γραφικες παραστασεις με ευλαβικη ακριβεια.

"Αποτροπαιος", ειπε, "ειναι μια απλη αξιολογηση. Δεν περιεχει καμμια πληροφορια σχετικη με γεγονοτα". Εστειλε μια αναφορα για την Παρασιτικη Ζωη στον Αστερισμο του Κενταυρου μεσω του σκαννερ του γραφειου του. "Μια απλη γνωμη. Μια εκφραση συναισθηματων, τιποτε περισσοτερο".

Η Τζιλλ  σκονταψε πηγαινοντας στη κουζινα. Νωθρα, εβαλε σε λειτουργια τον κομπιουτερ του φουρνου. Ταυτοχρονα μπηκαν σε λειτουργια οι ειδικοι ιμαντες μεταφορας τροφιμων απο το υπογειο για το βραδινο φαγητο. Εστρεψε το προσωπο της στο συζυγο της μια φορα ακομη. "Ουτε για λιγο?", παρακαλεσε". Ουτε για... "

"Ουτε για ενα μηνα. Οταν ερθει θα του το πεις η ιδια. Αν δεν εχεις το θαρρος εσυ, θα του το πω εγω. Δεν μπορω ναχω ενα παιδι να τρεχει εδω μεσα. Εχω τοσα πραγματα να κανω. Αυτη η αναφορα για τον Μπετελγκεζ ΧΙ πρεπει να τελειωσει σε 10 μερες". Ετοιμασε μια νεα ποσοτητα δεδομενων για τα απολιθωματα στον Φορμαλχαουτ και την ερριξε στον σκαννερ". Τι συμβαινει τελος παντων μ'αυτο τον αδελφο σου? Δεν μπορει να φροντισει το δικο του το παιδι?"

Η Τζιλλ ετριψε τα πρισμενα ματια της". Δεν καταλαβαινεις? ΕΓΩ θελω ναρθει εδω ο Γκας. ΕΓΩ παρακαλεσα τον Φρανκ να τον αφησει ναρθει. Και τωρα εσυ... "

"Θα ειμαι ευτυχης οταν μεγαλωσει αρκετα για να τον αναλαβει το κρατος". Ο Λεστερ εφριξε απο θυμο. "Γαμοτο Τζιλλ, ακομα το φαγητο? 10 λεπτα περασαν! Τ γινεται μ' αυτο το φουρνο?"

"Σχεδον ετοιμο". Ενα κοκκινο λαμπακι ειχε αναψει. Το ρομποτ-σερβιτορος ηταν ετοιμο να τους φερει το φαγητο.

Η Τζιλλ εκατσε κατω και ρουφηξε με δυναμη τη μυτη της.

Οσο για τον Λεστερ, συνεχισε να εργαζεται ανενοχλητος. Η δουλεια του. Η ερευνα του. Τη μια μερα μετα την αλλη. Η δουλεια του προχωρουσε. Καμια αμφιβολια γι'αυτο. Το σωμα του ηταν λυγισμενο σαν περιστρεφομενο ελατηριο πανω απο τον σκαννερ, τα κρυα, γκριζα ματια του συνελαμβαναν αμεσως τις πληροφοριες , ηταν ενας ανθρωπος αρρωστος με τη δουλεια του, ανελυε, εκτιμουσε, ολες οι αισθησεις του δουλευαν σαν μια καλολιπασμενη μηχανη.

Τα χειλη της Τζιλλ ετρεμαν. Ηταν απελπιστικα δυστυχισμενη. Ο Γκας, ο μικρος Γκας. Πως θα του τολεγε? Νεα δακρυα στα ματια της. Δεν θα ξαναρχοταν μετα απ'αυτο. Γιατι το παιδικο του γελιο ενοχλουσε τον Λεστερ. Εμποδιζε την ερευνα του.

Ενα πρασινο φωτακι αναψε στο φουρνο. Το φαγητο βγηκε εξω, κατευθειαν στα χερια του ρομποτ-σερβιτορου. Ενα απαλο κουδουνακι ανηγγειλε οτι το δειπνο ηταν ετοιμο.

"Το ακουσα", ο Λεστερ γρυλιξε. Σηκωθηκε απο τον σκαννερ". Υποθετω οτι θαρθει ενω θα τρωμε. "

"Μπορω να καλεσω τον Φρανκ στο βιντεοφωνο και να του ζητησω.. "

"Οχι. Ας τελειωνουμε. "Ο Λεστερ εκανε νοημα στο ρομποτ. "Ας το κατω!" Ο Λεστερ εγινε εξαλλος. " Μην αργεις, γαμοτο. Εχω δουλεια, καταλαβαινεις? Δουλεια!"

Η Τζιλλ δακρυσε παλι.

 

 

Ο μικρος Γκας μπηκε σαν σιφουνας μεσα στο σπιτι μολις τελειωναν το φαγητο τους.

Η Τζιλλ εβγαλε μια κραυγη χαρας. "Γκασσυ!". Ετρεξε και τον αρπαξε στην αγκαλια της. "Χαιρομαι τοσο πολυ που σε βλεπω!".

"Προσεχε τον τιγρη μου", μουρμουρισε ο Γκας. Η μικρη γκριζα γατουλα του ‘φυγε απο τα χερια, επεσε στο χαλι και κρυφτηκε κατω απο τον καναπε. "Κρυβεται, βλεπεις?"

Τα ματια του Λεστερ στραφηκαν προς τον πιτσιρικο και στη μικρη γκριζα ουριτσα που εβγαινε κατω απο τον καναπε.

"Γιατι τον λες τιγρη αυτο τον αλητογατο?"

Ο Γκας κατσουφιασε πληγωμενος. "ΕΙΝΑΙ τιγρης. Εχει ραβδωσεις. "

"Οι τιγρεις ειναι κιτρινοι και πολυ μεγαλυτεροι. Πρεπει να μαθεις να λες τα πραγματα με το ονομα τους. "

"Λεστερ, σε παρακαλω.... ", ικετευσε η Τζιλλ.

"Σκασμος!", διεταξε εκεινος. "Ο Γκας ειναι αρκετα μεγαλος για να αποβαλλει αυτες τις παιδικες φαντασιωσεις, να μαθει επιτελους να ειναι σαφης στους προσδιορισμους του και να αναπτυξει μια ρεαλιστικη αντιμετωπιση της ζωης. Διερωτωμαι τι κανουν αυτοι ψυχολογοι-δασκαλοι του? Γιατι παραμυθιαζουν τα παιδια μ'αυτές τις βλακειες και δεν τους ξεκαθαριζουν ορισμενα βασικα πραγματα?"

Ο Γκας ετρεξε κι αρπαξε τον τιγρη του. "Αστον ησυχο!"

Ο Λεστερ κοιταξε τη γατα με περιφρονηση. Ενα περιεργο, κρυο, σαρδονιο χαμογελο απλωθηκε στα χειλη του. "Ελα κατω στο εργαστηριο καμια φορα, Γκας. Θα σου δειξω πολλες γατες, ινδικα χειριδια, λαγους ... "

"Λεστερ!", ξεσπασε η Τζιλλ. "Πως μπορεις?"

Ο Λεστερ γελασε σαδιστικα. Τωρα καθοταν παλι στο γραφειο του. "Τωρα ξεκουμπιστειτε και οι δυο απο μπροστα μου. Πρεπει να τελειωσω μ'αυτες τις αναφορες. Και συ", ειπε στη Τζιλλ, "μη ξεχασεις να του το πεις".

Ο Γκας κατι ψυλλιαστηκε. "Τι να μου πει?" Τα μαγουλα του εγιναν κοκκινα. Τα ματια του ηταν ετοιμα για κλαμα. "Κατι για μενα? Μυστικο? Εκανα τιποτε κακο?"

Η καρδια της Τζιλλ ηταν βαρεια σαν μολυβι. Επιασε το παιδι από τον ωμο. "Ελα, Γκας, παμε στον κηπο και θα σου πω. Παρε και τον τιγρη μαζι σου. "

Ενα κλικ και μετα σημα για ακρως επειγον μηνυμα απο το βιντεο-φαξ-τηλεφωνο. "Ολοι το βουλωνουμε τωρα! Δεν θελω αχνα! Ενταξει?"

Ο Λεστερ ετρεξε και πηρε το σημα. Το μελετησε προσεκτικα.

"Τι συμβαινει?", ρωτησε η Τζιλλ. "Τιποτε κακο?"

"Κακο?", το προσωπο του Λεστερ ελαμπε απο χαρα, "καθε αλλο". Κοιταξε το ρολοι του. "Εχω χρονο, βλεπω. Θα χρειαστω... "

"Τι συμβαινει?"

"Ταξειδι 2-3 εβδομαδων στον Ρεξορ 4".

"Θα πας εκει?". Η Τζιλλ χειροκροτησε απο χαρα. "Παντα ηθελα να δω ενα παληο κοσμο γεματο ερειπωμενες πολεις. Λεστερ ναρθω και γω? Ετσι κι αλλιως δεν καναμε ποτε μαζι διακοπες, και παντα μου υποσχοσουν οτι... "

"Δεν εισαι καλα, γυναικα, μου φαινεται. Χαζεψες? Εκει παω για δουλεια, καταλαβες? ΔΟΥΛΕΙΑ!" Ετριψε τα χερια του με ικανοποιηση. "Τωρα βιασου και τρεχα να φτιαξεις τα πραγματα μου. Περιμενα μια ζωη αυτη την ευκαιρια να τους δειξω τι πραγματικα αξιζω. "Μπορεις να κρατησεις εδω τον μικρο οσο θα λειπω. Αλλα ουτε μια ωρα παραπανω. Ακουσες καλα? Κατανοητον? Α ρε Ρεξορ! Σου ’ρχομαι!"

 

 

"Πρεπει να εισαι υπομονητικη", της ελεγε ο αδελφος της, ο Φρανκ. "Σε τελικη αναλυση, επιστημονας ειναι!"

"Δεν με νοιαζει. Θα τον αφησω. Μολις γυρισει απο τον Ρεξορ 4. Τερμα. Το αποφασισα. "

Ο αδελφος της ηταν σκεφτικος. "Αν τον εγκαταλειψεις θασαι ελευθερη να ξαναπαντρευτεις. Ισως αυτη τη φορα βρεις καποιον που αγαπα τα παιδια. Ο Γκας τρελλαινεται να σε βλεπει. Οχι ομως και τον Λες. "

"Ξερω. Αυτη τη βδομαδα ειναι υπεροχα που εκεινος λειπει. Αισθανομαι τοσο ωραια. Σαν ναχω ξαναγεννηθει. Ειμαστε 5 χρονια παντρεμενοι και καθε χρονο χειροτερος γινεται. Εναι τοσο... απανθρωπος. Παγερος και χωρις οικτο για κανενα. Μερα και νυχτα. "

"Ο Λες ειναι φιλοδοξος. Θελει να παει μπροστα στην επιστημη του, να γινει το νουμερο 1. Τοξικολογος-Παρασιτολογος. Φτιαχνει νεα δηλητηρια για το Στρατο. Εφευρε μια ενωση χαλκου και θειου που καταστρεφει το δερμα. Ετσι καταλαβαμε την Καλλιστω. "

"Δεν πιστευω οτι θ' αλλαξει ποτε", ειπε η αδελφη του. "Γι' αυτο και θα τον παρατησω".

 

 

Ο Λεστερ Χερρικ φαινοταν τοσο διαφορετικος οταν γυρισε απο τον Ρεξορ 4. Λαμποντας απο ευτυχια, εδωσε την αντι-βαρυτικη βαλιτσα του στο ρομποτ-υπηρετη. "Ευχαριστω, φιλτατε".

Η Τζιλλ εμεινε αφωνη. "Λες!Τι... "

"Καλημερα και καλως σε βρηκα, αγαπητη μου. Εισαι τοσο ομορφη σημερα. Τα ματια σου ειναι τοσο υπεροχα γαλαζια. Λαμπουν σαν παρθενα λιμνη, η οποια εγινε απο το κρυσταλλινο νερο 3 μικρων ρυακιων, που εκβαλλουν εις αυτην. Τι ωραια που αισθανομαι υστερα απο τοσο χρονο τη θαλπωρη της οικογενειακης εστιας!"

"Ω, Λεστερ!", τα ματια της Τζιλλ ανοιγοκλειναν, ελπιζοντας να μη λιποθυμισει. "Λεστερ, τι σου συνεβη? Φαινεσαι τοσο διαφορετικος!"

"Εγω, αγαπητη μου?" Ο Λεστερ ετρεχε μεσα στο σπιτι σαν μικρο παιδι, αγγιζοντας αγαπημενα αντικειμενα και χορευοντας. "Ποσο αγαπω το σπιτι μας, αγαπητη μου, ειναι τοσο γλυκο και φιλικο. Αισθανομαι τοσο υπεροχα που επεστρεψα. Πιστεψε με. "

"Με κανεις και φοβαμαι", ειπε εκεινη.

"Γιατι, αγαπημενη μου?"

"Δυσκολευομαι να πιστεψω οτι εισαι εσυ, Λες. Δεν εισαι πια αυτος που ησουν."

"Τι ημουν, κουκλα μου?"

"Κακος και μοχθηρος. "

"Εγω?" Ο Λεστερ κατσουφιασε λιγακι, δαγκωνοντας τα χειλη του. "Χμμ. Ενδιαφερον... Τελος παντων, ολα αυτα ανηκουν στο παρελθον. Τι εχουμε για δειπνο? Μου ερχεται να λιποθυμησω απο τη πεινα. "

Η Τζιλλ τον κοιτουσε περιεργα καθως μπηκε στη κουζινα. "Ό,τι θες, Λεστερ. Ο φουρνος μας μπορει να φτιαξει τα παντα."

"Βεβαια, φυσικα. " Εβηξε λιγο. "Λοιπον, τι θα ‘λεγες για κοντρα φιλετο, μετρια ψημενο, με μανιταρια και κρεμμυδια? Και κοκκινες πιπεριες? Και Κινεζικα Ανοιξιατικα Ρολλς. Και καυτο καφεδακι? Και στο τελος για επιδορπιο παγωτο με μηλοπιττα?"

"Δεν σε ενδιεφερε τοτε το φαγητο", ειπε η Τζιλλ σκεφτικη.

"Αληθεια?"

"Ελεγες οτι ηλπιζες καποτε το φαγητο να το περναμε ολοι ενδομυικως! Λεστερ, τι συμβαινει?"

"Τιποτε, απολυτως τιποτε. "Ο Λεστερ εβγαλε αμηχανα την πιπα του και την αναψε βιαστικα. Κομματια καπνου επεσαν στο χαλι". Τι αδεξιος που ειμαι! "Εσκυψε νευρικα και προσπαθησε να μαζεψει τον καπνο". Μηπως θες, γυναικουλα μου, να σε βοηθησω σε τιποτε?"

"Οχι", ειπε η Τζιλλ. "Πηγαινε να συνεχισεις τη δουλεια σου".

"Τη δουλεια μου?"

"Ναι, τις τοξινες".

"Τοξινες! Για τ'ονομα του Θεου! Να τις παρει ο Διαβολος!"

"Τι?"

"Εννοω, αισθανομαι τοσο κουρασμενος τωρα. Θα εργασθω αργοτερα. Τωρα θελω να απολαυσω την επιστροφη μου στο αγαπημενο μου σπιτι, πλαι στη γυναικουλα μου. Τι απαισιος αυτος ο Ρεξορ 4!"

"Αληθεια?"

"Φρικτος, σου λεω, αγαπη μου, απαισιος, ολο ξεραΐλα και θανατος. Αρχαιος. Ολο σκονη. Καυτος ηλιος και αερας συνεχεια. Τρομαχτικο μερος, αγαπη μου. "

"Κριμα. Και παντα ηθελα να τον επισκεφθω. "

"Να μη σωσει!", ειπε ο Λεστερ. "Θα καθησεις εδω, κουκλα μου, μαζι μου. Οι δυο μας. Η Τερρα ειναι ενας τοσο υπεροχος πλανητης. Υγρος και τοσο γεματος ζωη."

 

 

"Δεν καταλαβαινω τιποτε", ειπε η Τζιλλ.

"Επαναλαβε ολα οσα θυμασαι", ειπε ο Φρανκ. Το ρομποτ-μολυβι του ηταν ετοιμο. "Ολες τις αλλαγες που παρατηρησες σ' αυτον. Ειμαι περιεργος."

"Γιατι?"

"Δεν υπαρχει λογος. Συνεχισε. Λες οτι αμεσως καταλαβες οτι κατι δεν πηγαινε καλα? Οτι ηταν διαφορετικος?"

"Απο την αρχη. Η εκφραση στο προσωπο του. Τοσο γλυκος. Ηρεμος. Ανεκτικος. Τοσο καλος. Τοσο πραος. "

"Καταλαβαινω. Τιποτε αλλο?"

"Δεν μπορει να μας ακουσει τωρα, ετσι?"

"Οχι. Ειναι μεσα και παιζει με τον Γκας. Σημερα ειναι και οι δυο ανθρωποι-φωκες απο την Αφροδιτη. "

"Η ομιλια του".

"Δηλαδη?"

"Ο τροπος που μιλα. Οι λεξεις που χρησιμοποιει. Νεες φρασεις. Μεταφορες. Στα πεντε χρονια του γαμου μας δεν ειπε ουτε μια μεταφορα. Ελεγε οτι οι μεταφορες ειναι ανακριβεις και παραπλανητικες. Και επισης.... "

"Και?". Το μολυβι-ρομποτ εγραφε συνεχεια.

"Χρησιμοποιει παραξενες λεξεις. Παληες λεξεις. Λεξεις που δεν τις ακουμε πια. "

"Αρχαϊκη φρασεολογια?"

"Ναι. Σαν να τις πηρε απο καποιο βιβλιο."

"Το προσεξα και γω", ειπε ο Φρανκ. "Συνεχισε. "

"Εχεις καμμια θεωρια?"

"Θελω περισσοτερα δεδομενα. "

"Παιζει με τον Γκας. Λενε αστεια. Και τρωει. "

"Καλα, πριν δεν ετρωγε?"

"Τωρα αγαπα το καλο φαγητο. Πηγαινει στο φουρνο και δοκιμαζει ολους τους δυνατους συνδυασμους. Αυτος και ο φουρνος φτιαχνουν τα πιο περιεργα φαγητα."

"Πρεπει να ‘βαλε βαρος."

"10 παουντς. Τρωει, χαμογελαει, γελαει, ειναι παντα ευγενικος. Ειναι ακομη και... ρομαντικος! Παντα ελεγε οτι το τελευταιο είναι σκετος παραλογισμος. Και δεν ενδιαφερεται τοσο για τη δουλεια του. Ξερεις, την ερευνα του για τις τοξινες. "

"Τιποτε αλλο?"

"Κατι που το εχω επισημανει πολλες φορες και με προβληματιζει πολυ. Φαινεται οτι εχει μερικα περιεργα κενα στη ..... "

Γελια, πολλα γελια. Ο Λεστερ και ο Γκας μπηκαν ορμητικα στο σπιτι, με τα προσωπα τους να λαμπουν απο χαρα.

"Ανακοινωση!", εκραξε ο Λεστερ.

"Ανακινζη!" , αντηχησε η φωνη του Γκας.

Ο Φρανκ εξαφανισε στα γρηγορα τις σημειωσεις του και το ρομποτ-μολυβι. "Τι συμβαινει?"

"Πες το εσυ!", ειπε ο Λεστερ στον Γκας, κρατωντας τον απο το χερι.

"Ο Λεστερ λεει οτι μπορω ναρθω να μεινω μαζι σας. Μπορω? Μπορω θεια Τζιλλ?"

Μια απεριγραπτη χαρα πλημμυρισε την καρδια της. "Σοβαρα?" Η φωνη της ηταν σχεδον ξεψυχισμενη, μολις που ακουγοταν.

Ο Λεστερ την πηρε στην αγκαλια του. "Μα και βεβαια αγαπημενη μου", της ειπε ευγενικα. Τα ματια του ειχαν τοση ευγενεια και τοση κατανοηση. "Δεν θα σε κοροιδευα ποτε, αγαπημενη μου".

Ο Φρανκ σηκωθηκε ορθιος. Ηταν σκυθρωπος, πραγμα που προσεξε η Τζιλλ. "Τι συμβαινει?"

"Οταν τελειωσεις", ειπε ο Φρανκ στον Λεστερ, "θα ‘θελα να ελθεις μαζι μου. "

Η καρδια της Τζιλλ παγωσε. "Γιατι? Να ‘ρθω και γω?"

Ο Φρανκ εγνεψε οχι. "Ελα, Χερρικ. Παμε". Μιλουσε ο ομοσπονδιακος πρακτορας τωρα , οχι ο γυναικαδελφος. "Εμεις οι δυο θα κανουμε ενα ωραιο μικρο ταξειδακι... "

 

 

Οι τρεις ομοσπονδιακοι πρακτορες βρισκοταν σε πληρη ετοιμοτητα, τα ακτινοβολα οπλα τους να σημαδευουν τον Χερρικ.

Ο Διοικητης Νταγκλας μελετησε για λιγο τον Χερρικ και μετα στραφηκε στον Φρανκ. "Εισαι σιγουρος?", τον ρωτησε.

"Απολυτως", κατεθεσε ο Φρανκ.

"Ποτε γυρισε ο τυπος απο τον Ρεξορ 4?"

"Πριν μια βδομαδα. "

"Και η αλλαγη ηταν ευδιακριτη αμεσως?"

"Η γυναικα του την αντεληφθηκε αμεσως μολις τον ειδε. Καμμια αμφιβολια οτι η αλλαγη εγινε στον Ρεξορ. Και ξερετε τι σημαινει αυτο. "

"Ξερω". Ο Νταγκλας βηματιζε σιγα-σιγα γυρω απο τον καθισμενο, εξεταζοντας τον απο καθε γωνια.

Ο Λεστερ Χερρικ καθοταν σιωπηλος, με το παλτο του προσεκτικα διπλωμενο, πανω στα γονατα του. Το προσωπο του κατειχε μια αξιοθαυμαστη γαληνη, ηταν ηρεμος και ανεκφραστος. Σκετος Χριστος. Δεν ελεγε τιποτε. Εσιωπα.

"Οι μεθοδοι τους ειναι απλες και ακριβεις", ειπε ο Νταγκλας. Το ον μπηκε μεσα του ακαριαια, ενω ο πραγματικος Χερρικ βρισκεται καπου σε κατασταση αναστολης η αναμονης. Ο χαζος μελετουσε τα ερειπια απροσεχτος και αφηρημενος οπως παντα, οταν αυτο μπηκε μεσα του. "

Ο καθισμενος ζητησε το λογο. "Με συγχωρειτε, αλλα πρεπει να επικοινωνησω με τη γυναικα μου", ειπε. "Πρεπει να βρισκεται σε τρομερη αγωνια".

"Ακομα προσποιειται!", σκεφθηκε ο Φρανκ.

"Εκπληκτικη περιπτωση!", ειπε ο Νταγκλας. "Η ομοιοτητα ειναι αξιοθαυμαστη. Καμμια εξωτερικη αλλαγη." Γυρισε στον καθισμενο, κοιτωντας τον με αγριο υφος. "Εσυ, οπως και να σε λενε. Κοιτα με. Καταλαβαινεις σε τι δυσχερη θεση βρισκεσαι?"

"Συ ειπας", απηντησε ο Χερρικ.

"Και νομιζεις πως θα τη σκαπουλαρεις? Πιασαμε τους αλλους, αυτους που εφυγαν απο τον Ρεξορ πριν απο σενα, 10 συνολικα. Δεν τα καταφεραν να φθασουν στη Γη”. Ο Νταγκλας αγριεψε. "Τους ψησαμε ολους με τις ακτινες μας. "

"Ω!", ειπε ο φλεγματικος Λεστερ.

"Δεν μπορειτε να μας δουλεψετε εσεις οι Ρεξοριανοι. Ολοι ειμαστε σε κατασταση συναγερμου. Απορω πως τα καταφερες κι εφυγες απο τον Ρεξορ. Πρεπει να εισουν τρομερα προσεκτικος. Τους αλλους τους πιασαμε μεσα στο διαστημοπλοιο. Τους εξακοντισαμε στο διαστημα και τους ψησαμε."

"Ο Χερρικ ειχε ιδιωτικο πλοιο", κ. διοικητα. "Ετσι δεν του ‘γινε κανενας ελεγχος, ουτε οταν ηρθε, ουτε οταν εφυγε απο τον Ρεξορ 4."

"ΨΗΣΤΕ ΤΟΝ!", ουρλιαξε ο Νταγκλας.

"ΟΧΙ!", εκοψε ο Φρανκ. "Στο διαστημα υπαρχει στρατιωτικος νομος, εδω υπαρχει ο Γηινος Νομος. Πρεπει να αποδειχθει οτι δεν ειναι ο Λεστερ Χερρικ αλλα μια ρεπλικα, μια κοπια του απο τον Ρεξορ 4."

"Και πως θα το αποδειξουμε?"

"Η γυναικα του. Η μαρτυρια της. Η Τζιλλ Χερρικ μονο μπορει νο μας πει με βεβαιοτητα αν αυτο το ον είναι η οχι ο αντρας της , κι αυτο που θα καταθεσει θα υποστηριξουμε στο δικαστηριο. "

 

 

Ηταν αργα το απογευμα. Ο Φρανκ οδηγουσε το προσωπικο του οχημα επιφανειας. Κι αυτος και η Τζιλλ πλαι του ηταν σιωπηλοι.

"Παει κι αυτο, λοιπον", ειπε η Τζιλλ με απαθεια. "Ηταν πολυ καλο για ναναι αληθινο. Ολα ηταν τοσο υπεροχα."

"Ξερω", ειπε ο Φρανκ.

"Γιατι?", ρωτησε εκεινη. "Γιατι αυτο το ον πηρε το σωμα του Λεστερ?"

"Ο Ρεξορ 4 ειναι ενας πλανητης που πεθαινει. Η ζωη σβηνει σ'αυτον. Οι Ρεξοριανοι ειναι μια αρχαια φυλη. Οι ελαχιστοι που απεμειναν ειναι πολυ αδυναμοι. Επι αιωνες προσπαθουσαν να μεταναστευσουν αλλα δεν τους βοηθουσαν τα σωματα τους. Μερικοι πηγαν στην Αφροδιτη και... πεθαναν σχεδον αμεσως. Τη Γη την εχουν βαλει στο ματι εδω κι ενα αιωνα."

"Ξερει τοσα για μας. Μιλαει τη γλωσσα μας."

"Οχι τελεια. Θυμασαι τις αρχαϊζουσες λεξεις? Βλεπεις, οι Ρεξοριανοι εχουν μια ασαφη γνωση για μας, κυριως απ'οσα εχουν διαβασει απο βιβλια. Η ιδεα τους για μας ειναι βασισμενη στα ρομαντικα, ιπποτικα μυθιστορηματα του παρελθοντος. Οι Ρεξοριανοι ζουν 200 χρονια στο παρελθον."

"Απιστευτο!", ειπε η Τζιλλ.

"Μπορουμε να το κανονισουμε να μην εμφανισθεις τελικα στο δικαστηριο", της ειπε ο Φρανκ. Εκεινη καθοταν ησυχη, με ανεκφραστο προσωπο. "Θα βιντεοσκοπησουμε την καταθεση σου, και η κασσετα θα παρουσιασθει σαν αποδεικτικο στοιχειο στη δικη. "

"Και τι θα γινει μετα την αποφαση του δικαστηριου?"

"Θα ψησουμε με τις ακτινες μας το Ρεξοριανο μυαλο του. Ενα Γηινο διαστημοπλοιο στον Ρεξορ 4 θα βρει το πραγματικο περιεχομενο του. "

Η Τζιλλ ξεροκαταπιε. "Εννοεις οτι .... "

"Ακριβως. Ο Λεστερ ειναι ακομα ζωντανος. Βεβαια, σε αναστολη, αλλα ζωντανος. Καπου στον Ρεξορ. Σε καποια ερειπια. Ισως αρνηθουν στην αρχη να μας τον γυρισουν, αλλα θα τους πιεσουμε και τελικα θα το κανουν. Οποτε  ο Λεστερ θαναι παλι κοντα σου. Σωος και αβλαβης. Ο αυθεντικος Λεστερ. Τερμα ο εφιαλτης σου. "

"....."

"Φθασαμε. Εντυπωσιακο κτιριο, δεν νομιζεις?"

"Αφιλοξενο".

"Εισαι ετοιμη?"

Η Τζιλλ πηρε μια βαθεια ανασα & εσφιξε τις γροθιες της. "Τωρα ειμαι ετοιμη", ειπε.

Μπηκαν στο δωματιο. Ο Φρανκ τους συστησε.

Ο Νταγκλας ηταν ψυχρος σαν παγος. Ετοιμασε το βιντεο. "Η καταθεση σας θα παρουσιασθει ως πειστηριο στη δικη. Το δικαστηριο θα μας λυσει τα χερια για να επαναφερουμε τον συζυγο σας όπως ηταν πριν."

"Τι εννοειτε ΠΡΙΝ κυριε?"

"Πριν την αλλαγη."

"Ειλικρινα δεν καταλαβαινω για πια αλλαγη μιλατε".

Ο Νταγκλας χλωμιασε. Εγλυψε τα χειλη του. Ολα τα ματια στο δωματιο ηταν στραμενα στη Τζιλλ. "Την αλλαγη σ'αυτον." Εδειξε τον ανθρωπο που καθοταν πραος στη καρεκλα.

"Περιεργο", ειπε η Τζιλλ, "που εγω σαν γυναικα του δεν προσεξα καμμια αλλαγη."

Ο Φρανκ και ο Νταγκλας κοιταξαν στα ματια ο ενας τον αλλο.

"Δεν καταλαβαινω", ψελισε ο Φρανκ.

Η Τζιλλ πλησιασε τον καθισμενο αντρα. "Ελα, αντρουλη μου, να παμε σπιτακι μας", ειπε.

 

 

o αντρας και η γυναικα περπατουσαν σιωπηλα στο σκοτεινο δρομο.

"Ελα αγαπη μου, γυριζουμε στο σπιτι μας. Δεν ειναι υπεροχο?", ειπε εκεινη.

"Τι αξιαγαπητο απογευμα", ειπε εκεινος. Πηρε μια βαθεια ανασα, γεμιζοντας τα πνευμονια του. "Ηρθε η Ανοιξη, ετσι?"

Η Τζιλλ εγνεψε.

"Δεν ημουν σιγουρος. Τι ευωδια ειναι αυτη. Φυτα, λουλουδια, δεντρα, ολα ειναι τελεια. "

"Ναι."

"Θα παμε με τα ποδια? Μηπως ειναι μακρια?"

"Οχι τοσο".

"Σε σενα χρωστω τα παντα, αγαπη μου", της ειπε.

Η Τζιλλ εγνεψε.

"Σου ειμαι ευγνωμων. Οφειλω να ομολογησω οτι δεν περιμενα τετοια..."

Η Τζιλλ τον εκοψε. "Ποιο ειναι το αληθινο σου ονομα?"

Εκεινος χαμογελασε. Ηταν ενα χαμογελο γεματο ευγενια, πραοτητα και καλοσυνη. "Φοβαμαι οτι ειναι αδυνατο να το προφερεις, αγαπη μου."

"Για μενα θα εισαι παντα ο Λεστερ", ειπε εκεινη, "εκτος αν σε πειραζει."

"Καθολου", ειπε εκεινος. Την αγκαλιασε με τρυφεροτητα, φερνοντας την πιο κοντα του. "Ο,τι θελεις, αγαπη μου. Ο,τι σε κανει πιο ευτυχισμενη. "

 

ΤΕΛΟΣ