Η Νίκη

Δημήτρης Τσάλλας

13 Νοεμβρίου 2850. Ο αρχιστράτηγος Πεν έγειρε ικανοποιημένος στην πολυθρόνα του. Οι πληροφορίες στις οθόνες απέναντί του άλλαζαν με γρήγορο ρυθμό, δεν συνέβαινε το ίδιο όμως και με το ουσιαστικό μήνυμα που μετέφεραν. Όλες έλεγαν το ίδιο πράγμα: η νίκη είναι κοντά.

Για κάποιον που ζούσε έξω από το γαλαξία, αυτό ίσως δεν σήμαινε πολλά, όμως όλοι οι υπόλοιποι αντιλαμβάνονταν εύκολα τη σημασία αυτών των λέξεων. Η Νότια Συμμαχία, μετά από 60 χρόνια συγκρούσεων, είχε επιτέλους νικήσει τη Βόρεια. Πολλοί πίστευαν πως οι ονομασίες Βόρεια και Νότια δεν είχαν νόημα, καθώς λίγα χρόνια μετά την αρχή του πολέμου στη Γη, όλες οι αποικίες της, καθώς και το σύνολο των εξωγήινων φυλών του γαλαξία, είχαν παγιδευτεί στη δίνη της αντιπαλότητας.

Όλα αυτά όμως λίγο ένοιαζαν τον Πεν. Το μόνο που μετρούσε γι' αυτόν ήταν πως σε λίγες ώρες η νίκη θα ήταν και τυπικά δική του, καθώς ετοιμαζόταν να δώσει την εντολή για την τελική επίθεση στο αρχηγείο (και τελευταίο θύλακα αντίστασης) του αντιπάλου.

 

***

 

Η πόρτα της αποθήκης έτριξε καθώς άνοιγε για πρώτη φορά ύστερα από πολλά –ίσως πάρα πολλά– χρόνια. Ο Κόρι μπήκε μέσα και έριξε μια ματιά γύρω του. Τα περιεχόμενα της αποθήκης καλύπτονταν από ένα λεπτό στρώμα σκόνης. "Ας μην ξεχάσω να ελέγξω τις παραμέτρους του υπολογιστή καθαρότητας φεύγοντας. Φαίνεται πως έχει απορυθμιστεί ελαφρά", σκέφτηκε.

Κάποιος ανεπαίσθητος ηλεκτρονικός ήχος του τράβηξε την προσοχή. Έστρεψε το βλέμμα του προς την πηγή του ήχου και διαπίστωσε ότι προερχόταν από έναν παλιό δημιουργητή. Γεμάτος περιέργεια, πλησίασε το μηχάνημα και το εξέτασε για λίγο προσεκτικά. Είχε ακούσει από τη μητέρα του πως ο παππούς του ασχολούνταν με τούτα τα μηχανήματα όλη του τη ζωή, όμως αυτός ποτέ δεν τα είχε αγαπήσει.

Αχ ο παππούς του. Για τον οποίο ο Κόρι είχε ακούσει τόσο πολλά, αλλά τελικά είχε την εντύπωση πως τον ήξερε τόσο λίγο. Εξάλλου τις περισσότερες πράξεις του ήταν δύσκολο να τις κατανοήσει κανείς, και πιο πολύ απ' όλες την εξαφάνισή του. Παρ' όλο που στο αποχαιρετιστήριο γράμμα του ο παππούς του το αποκαλούσε ταξίδι, ο Κόρι αλλά και οι γονείς του μόνο σαν εξαφάνιση μπορούσαν να το αντιμετωπίσουν, αφού άλλωστε τα ίχνη του δεν είχαν βρεθεί ποτέ. Ξαφνικά θυμήθηκε τον Νερώνιο και δεν μπόρεσε να συγκρατήσει ένα χαμόγελο. Φίλος του παππού, είχε ισχυριστεί πως είχε βρει μια θεωρία για να μπαίνεις στους κόσμους των δημιουργητών, την οποία πίστευε πως είχε τελειοποιήσει ο παππούς του. Χαζομάρες ενός γέρου ξεμωραμένου! Δεν ήταν τυχαίο πως ένα μήνα μετά τον είχαν στείλει στον Ουτοποτρονικό Θάλαμο.

Μια αλλαγή στον ήχο του δημιουργητή τον έβγαλε από τις σκέψεις του. "Ωχ. Τι να κάνω μ' αυτό το μαραφέτι;" Οι δημιουργητές, για να πούμε και του στραβού το δίκιο, δεν ήταν από τα πιο απλά μηχανήματα και σίγουρα ήταν τα μόνα που δεν είχαν υιοθετήσει το πρότυπο ευχρηστίας που είχε καθιερωθεί εδώ και κάμποσα χρόνια. Αφού σκέφτηκε λίγο, ο Κόρι προχώρησε αποφασιστικά και πάτησε το πλήκτρο λειτουργίας του μηχανήματος. Ο βόμβος άλλαξε χροιά, έπεσε σε χαμηλότερη τονικότητα και μετά από λίγο έσβησε.

 

***

 

Ο αρχιστράτηγος Πεν, γεμάτος αυτοπεποίθηση, έστρεψε την καρέκλα του προς το αμφίδρομο μόνιτορ που ήταν συνδεμένο με το θάλαμο επιχειρήσεων. Επιτέλους θα συνέθλιβε τους μισητούς αρχηγούς των Βορείων και ύστερα πρακτικά όλες οι αποικίες θα ήταν δικές του. Είχε ήδη ανοίξει το στόμα του για να δώσει το σύνθημα της επίθεσης όταν συνέβη: το μόνο που πρόλαβε να νιώσει ήταν απέραντη έκπληξη καθώς τα πάντα γύρω του (και ο ίδιος) παραμορφώνονταν και χάνονταν στην ανυπαρξία, στο απόλυτο κενό. Η Γη, το ηλιακό σύστημα, ο γαλαξίας, το Σύμπαν, τρεμούλιασαν, πάλεψαν για λίγο με το αναπόφευκτο και στη συνέχεια απλώς εξαφανίστηκαν.

 

***

 

Ο Κόρι, καθώς έκλεινε την πόρτα της αποθήκης με το δημιουργητή παραμάσχαλα, προσπάθησε να θυμηθεί πόσος καιρός είχε περάσει από την εξαφάνιση του παππού του. "Πρέπει να 'ταν πριν από 36 σέτια", σκέφτηκε. Καθώς όμως τα σέτια προφανώς σας είναι άγνωστα, θα ήταν πιο βολικό αν σας έλεγα πως ο παππούς του Κόρι είχε εξαφανιστεί πριν από 2850 γήινα χρόνια.