[the puff - ball menace ] Του john wyndham, Μετάφραση: Αντωνία Κατσαβού
Ο Πρίγκιπας Κόρνταχ του Κανγκιστάν είχε δηκτική διάθεση. Το συμβούλιό του, καθισμένο μπροστά του οκλαδόν, πάνω σε μαξιλαράκια που σχημάτιζαν ημικύκλιο, γνώριζε πια πολύ καλά αυτό το ύφος του ανικανοποίητου. Τον τελευταίο καιρό δε έμοιαζε να έχει καθίσει μόνιμα πάνω στα σκοτεινά χαρακτηριστικά του. Τα μέλη του συμβουλίου ήξεραν τί θα πει πριν καν μιλήσει. Τον άκουγαν άλλωστε τόσο συχνά!
"Ισως να φαίνεται δίκαιο για όλα τα μεγάλα έθνη", παρατήρησε. "Σήμερα ακούμε να λέγονται πολλά για το δίκαιο των μικρών εθνών. Τίποτα περισσότερο από το να ρίχνει στάχτη στα μάτια αυτών που θα μπορούσαν να δουν".
Έριξε ένα λοξό βλέμμα στους συμβούλους του. Όλοι τους έμοιαζαν πολύ απασχολημένοι με τη μελέτη του μωσαϊκού δαπέδου. Η ομορφιά των σχεδίων ήταν πιο καταπραϋντική από την έκφραση του προσώπου του Πρίγκιπα. Περισσότερο κι από έναν βρώμικο δείκτη που ξύνει τη γενειάδα για να δώσει παραπλανητική εικόνα ενός άντρα που σκέφτεται.
Το συμβούλιο αποτελείτο αποκλειστικά από γέροντες. Όχι επειδή οι γέροντες είναι πάντα σοφοί, αλλά επειδή έχουν το πλεονέκτημα να μην είναι και τόσο φλογερά φιλόδοξοι. Και είτε είναι κάποιος Πρίγκιπας στο Κανγκιστάν είτε μεγαλοπιστολάς στο Σικάγο, η πολλή φιλοδοξία στην "Αυλή" αποδεικνύεται ενοχλητική. Οι φιλοδοξίες των περισσοτέρων συμβούλων έφταναν λίγο ψηλότερα από ένα ωραίο γεύμα συνοδευόμενο από ποτό και μια περιστασιακή ανταλλαγή συζύγων.
Ο Πρίγκιπας συνέχισε να απευθύνει αναπάντητα ερωτήματα : "Τί μπορούμε να κάνουμε; Αυτοί οι Εγγλέζοι κι οι άλλοι ξένοι μας θεωρούν ασήμαντους, μηδαμινούς. Ούτε που κάνουν τον κόπο να σκεφτούν τα αιτήματά μας. Μας μεταχειρίζονται σαν παιδιά. Ποιούς; Εμάς, τον λαό του Κανγκιστάν, που χτίζαμε ναούς και παλάτια όταν αυτοί, οι Εγγλέζοι, ζούσαν σε σπηλιές, εμάς, που η αλυσίδα των προγόνων μας πηγαίνει αδιάσπαστη ως πίσω στη δημιουργία! Τους προσφέραμε πόλεμο και μας περιγέλασαν, όπως περιγελάνε την αγριάδα του ποντικού που είναι πιασμένος στη φάκα. Πρέπει να καθόμαστε εδώ, ανίσχυροι, ενώ αυτοί ξεχύνονται στη χώρα μας και διαδίδουν την αφρόκρεμα και τα κατακάθια του δικού τους τρόπου ζωής, κοροϊδεύοντας τη σωφροσύνη των ιερών μας προγόνων!".
Ο Πρίγκιπας σταμάτησε πάλι και φάνηκε ν' αμφιβάλει ακόμα και για τον εαυτό του. Σήκωσε τους ώμους του στη σιωπή των άλλων. Η φλόγα τον εγκατέλειψε κι άπλωσε τα χέρια μπροστά, αβοήθητος. "Και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Δεν έχουμε μεγάλα όπλα ούτε αεροπλάνα. Είμαστε υποχρεωμένοι να καθόμαστε και να βλέπουμε την αρχαία μας φυλή ξεχασμένη απ' τους θεούς της και να ακούμε τη φωνή της σύνεσης να πνίγεται στην ηχηρή κενότητα του υλισμού".
Τέλειωσε κατηφής. Η μοιρολατρία αντικατέστησε τον θυμό του και μελαγχόλησε ζυγίζοντας τη σιωπή του συμβουλίου του. Προερχόταν άραγε από σεβασμό ή από μια δόση ανίας; Ένας γέροντας σήκωσε το βλέμμα και μελέτησε τον Πρίγκιπα. Για λόγους σεβασμού άφησε να κυλήσει ένα λεπτό πριν ρωτήσει : "Επιτρέπεται να μιλήσω;"
Ο Πρίγκιπας τον κοίταξε με λιγότερη απελπισία. "Επιτρέπεται για σένα Χαραμίν", συμφώνησε.
Ο γέροντας χάιδεψε για λίγο τη γενειάδα του με ήρεμες κινήσεις. "Μου φαίνεται", άρχισε επιφυλακτικά "ότι έχουμε επηρεαστεί ήδη από τους Δυτικούς πολύ περισσότερο από όσο θέλουμε να παραδεχτούμε. Ακόμα κι ο τρόπος σκέψης μας έχει δεχτεί επιδράσεις της δικής τους νοοτροπίας. Αρχίζουμε τώρα να παραποιούμε τη δική μας αγνή σοφία για να ταιριάξει με τα δικά τους παράξενα ήθη και έθιμα".
Ένα μουρμουρητό διαμαρτυρίας ακούστηκε απ' το συμβούλιο, κανένας όμως δεν τόλμησε να υψώσει τη φωνή της αγανάκτησής του ενάντια στον προνομιούχο γέροντα.
"Εξήγησε ακριβώς τι εννοείς" διέταξε ο Πρίγκιπας.
"Φαίνεται καθαρά μ' ένα απλό παράδειγμα, Πρίγκιπά μου. Δες πώς κάνουν πόλεμο αυτοί οι Δυτικοί. Πρώτα-πρώτα στέλνουν ένα τελεσίγραφο για να προειδοποιήσουν τους εχθρούς τους. Δεν είναι παράλογο; Μετά, ενάντια σ' αυτό τον εχθρό χρησιμοποιούν μια σειρά από όπλα που μοιάζουν με τα δικά του. Πράγμα εντελώς γελοίο. Έχουν βέβαια και κανόνες για τον πόλεμο, μια ματαιοδοξία μόνον, αντάξια παιδιών και ηλιθίων.
Εμείς, με τη σοφία μας, ξέρουμε περισσότερα. Γνωρίζουμε ότι οι πόλεμοι πρέπει ή να κερδίζονται ή να χάνονται κι όχι να παρατείνονται παιδιάστικα μέχρι του σημείου παραίτησης και των δύο πλευρών λόγω εξάντλησης και κόπωσης. Και τώρα" -σταμάτησε και κοίταξε γύρω του- "τώρα, καθόμαστε εδώ και θρηνούμε για την έλλειψη όπλων και κλαιγόμαστε επειδή δεν μπορούμε να συναντήσουμε τους καταπιεστές μας στο δικό τους έδαφος. Είναι σκέτη τρέλα να σκέφτεται κανείς τον τρόπο που πολεμάει η Δύση".
Ο Πρίγκιπας Κόρνταχ σκυθρώπιασε. Ο τόνος της ομιλίας του άλλου τον δυσαρέστησε, αλλά ήξερε ότι αποδεχόταν μερικές βαθιές του σκέψεις. Ρώτησε ψυχρά : "Δεν μου λες, Χαραμίν, είναι ανάγκη να κρύβεσαι πίσω από παχιά λόγια σαν τη γριά αλεπού;"
"Έχω έναν ανιψιό, Πρίγκιπα, έναν άντρα που γνωρίζει καλά τους τρόπους της Δύσης, που έχει απαρνηθεί τη σοφία των προγόνων του. Έχει ένα σχέδιο που μάλλον θα ενδιέφερε την Υψηλότητά σου".
Ο Πρίγκιπας έγειρε μπροστά. Κάτι φαινόταν στον ορίζοντα. "Πού είναι αυτός ο ανιψιός, Χαραμίν;"
"Τον έφερα να περιμένει το κάλεσμα της Υψηλότητάς σου".
Ο Πρίγκιπας χτύπησε το ασημένιο γκόγκ δίπλα του και είπε στον υπηρέτη που μπήκε : "Ο ανιψιός του Χαραμίν περιμένει. Πες του να παρουσιαστεί αμέσως".
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ
ΟΙ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΕΙΣ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΕΣ
Στο τραπέζι του δείπνου ο πατέρας του Ραλφ Γουέητ ακτινοβολούσε από χαρά. "Πόσο χαίρομαι που σ' έχουμε πάλι κοντά μας, γιέ μου" είπε, "θα καθίσεις περισσότερο αυτή τη φορά;"
Ο Ραλφ, ένας όμορφος, καλοχτενισμένος νεαρός άντρας, στράφηκε προς το μέρος του. "Φοβάμαι πως όχι, μπαμπά, μόνο για το σαββατοκύριακο".
Η κα. Γουέητ τον κοίταξε μ' ένα βλέμμα ανησυχίας και απογοήτευσης. "Αυτό είναι όλο κι όλο, αγόρι μου; Δεν νομίζεις πως αν τους έγραφες ένα ευγενικό σημείωμα ίσως και να σου επέτρεπαν να μείνεις λίγο περισσότερο;"
Ο Ραλφ έλεγξε το χαμόγελο που σχηματίστηκε στα χείλη του. "Μαμά μου, δεν νομίζω ότι θα ήταν και πολύ σωστό να γράφεις ευγενικά σημειώματα στην Χημικά Αμαλγάματα", είπε σοβαρά.
"Υποθέτω πως εσύ, γιέ μου, ξέρεις καλύτερα, αλλά ..."
Ο κος Γουέητ διέκοψε τη γυναίκα του με ανυπομονησία : "Ραλφ, έχω να σου κάτι μετά το δείπνο. Πρόκειται για το πιο σημαντικό πράγμα σε ολόκληρη την κηπουρική μου εμπειρία". Τα μάτια του ήταν καρφωμένα στο πιάτο του, έτσι έχασε το βλέμμα που του χάρισε η γυναίκα του.
"Μα, αγάπη μου", άρχισε "ο Ραλφ θα θέλει να ..."
Ο Ραλφ της έριξε μια ματιά. Φυσικά και ήθελε να πάει να δει την Ντόροθυ. Η πραγματική του επιθυμία ήταν να εξαφανιστεί εκείνη τη στιγμή κιόλας, αλλά ήξερε καλά τον ενθουσιασμό του πατέρα του για το χόμπι του.
Ο ηλικιωμένος άντρας θα απογοητευόταν τρομερά αν δεν κατάφερνε να εντυπωσιάσει το γιό του με το καινούργιο του κηπουρικό θρίαμβο. Άλλωστε, σκέφτηκε ο Ραλφ, το ηλικιωμένο αγόρι είχε τόσο λίγες χαρές, αποτραβηγμένο καθώς ήταν για το υπόλοιπο της ζωής του στη μικρή πόλη Κορνίς.
"Περί τίνος πρόκειται;" ρώτησε.
Ο κος Γουέητ γέλασε χαμηλόφωνα. "Θα δεις, γιέ μου. Τα πάντα στην ώρα τους. Τα πάντα στην ώρα τους".
Η πόλη του Σαιν Μπράϊαν βρίσκεται όχι και πολύ μακριά από την νότια ακτή της Κορνουάλης. Την διασχίζει ένα ορμητικό ποτάμι, ο Μποντ, καθώς τρέχει να συναντήσει το Αγγλικό Κανάλι σ' ένα σημείο που βρίσκεται σχεδόν στον Ατλαντικό Ωκεανό. Προς το βορρά βλέπει κανείς εκείνους τους παράξενους, εκθαμβωτικούς λευκούς κώνους, που είναι τα υπολείμματα αργιλορυχείων και από τα πιό ψηλά σημεία μπορεί να εντοπίσει την πορεία του Μποντ κατευθείαν προς τη θάλασσα, στο νότο.
Τα σπίτια είναι φτιαγμένα από γκρίζα πέτρα κυρίως, οι σκεπές τους τα κουκουλώνουν σφιχτά και φτάνουν μέχρι κάτω, μη τυχόν και στροβιλιστούν από τις θύελλες που σαρώνουν τα πάντα στο πέρασμά τους τον χειμώνα, έτσι όπως έρχονται από τον Ατλαντικό.
Σε προστατευμένα σημεία, εκεί που μπορούν να έχουν το πλεονέκτημα ενός ηπιότερου κλίματος, ευδοκιμούν λουλούδια και φυτά, που έχουν δοκιμαστεί στον κήπο του κου Γουέητ κι έχουν περάσει τις εξετάσεις.
Αφού τέλειωσε το δείπνο, οδήγησε τον γιό του με ύφος σπουδαίου μέσα από ένα μονοπάτι σκεπασμένο με μαλακό γρασίδι μέχρι τον πυκνό φράχτη που έκρυβε την πιο μακρινή γωνία του οικοπέδου του. Μόλις έφτασαν σ' ένα άνοιγμα σταμάτησε και με κινήσεις ενός σόουμαν έσπρωξε μπροστά το γιό του.
"Νάτο, γιέ μου", είπε περήφανα "κοίτα το λοιπόν!"
Ο Ραλφ, κάνοντας ένα βήμα μπροστά προς τον φράχτη, ήταν προετοιμασμένος να εντυπωσιαστεί, αλλά στη θέα αυτού που του έδειχνε ο πατέρας του, όλες οι ευγενικές φράσεις που είχε ετοιμάσει για να τον ικανοποιήσει πήγαν περίπατο. Έμεινε άφωνος για μια στιγμή και μετά : "Μα τι στο καλό είναι αυτό;" ρώτησε
"Α, τόξερα ότι θάμενες με το στόμα ανοιχτό. Τέλεια ανάπτυξη, έτσι;"
"Μα τί είναι αυτό το πράγμα;" επέμενε ο Ραλφ με το βλέμμα καρφωμένο, εντυπωσιασμένος αλλά και τρομοκρατημένος.
"Λοιπόν", παραδέχτηκε με αμφιβολία ο κος Γουέητ, "δεν νομίζω να έχει ονομαστεί ακόμα, κάποιο είδος πειράματος που μου δώσανε να δοκιμάσω. Μια νέα μορφή κολοκύθας ή κάτι αυτού του είδους, υποθέτω. Μια στιγμή να φέρω το γράμμα ...".
Έφυγε βιαστικός μέσα απ' την πρασιά ενώ ο γιός του γύρισε και παρατηρούσε με ανανεωμένο ενδιαφέρον την "τέλεια ανάπτυξη". Πειραματικό ή όχι αποφάσισε ότι εμφανισιακά τουλάχιστον ήταν ένα από τα πιό άρρωστα φυτά που είχε δει ποτέ στη ζωή του. Περίπου σφαιρικό, του θύμιζε περισσότερο κολοκύθα με διάμετρο δύο ποδών.
Δεν ήταν όμως τόσο το μέγεθος που τον άφησε έκπληκτο όσο το χρώμα. Ήταν εκεί μπροστά του, να γυαλίζει απαστράπτοντας στο απογευματινό φως του ήλιου, μια κίτρινη δηλητηριώδης σφαίρα γεμάτη κοκκινίλες. Τ έδαφος που το περιέβαλε ήταν γυμνό και στηριζόταν μονόπλευρα στη γη μόνον σε έναν αδύνατο, λεπτεπίλεπτο, στριφογυριστό μίσχο, που όσο κι αν ακούγεται τρελό, θύμιζε ουρά γουρουνιού.
"Ένα πράγμα τέτοιου μεγέθους θα πρέπει να ζυγίζει αρκετά" μονολόγησε. Κρατώντας κάποια απόσταση, έχωσε το χέρι του από κάτω του και τότε έμεινε να το κοιτά κατάπληκτος. Δεν ζύγιζε πάνω από ένα πάουντ.
Στεκόταν εκεί με το βλέμμα καρφωμένο πάνω στο πράγμα όταν ο κος Γουέητ επέστρεψε ανεμίζοντας στο χέρι του ένα φύλλο χαρτί.
"Εδώ είμαστε. Τούτο εδώ και οι οδηγίες για την καλλιέργεια είναι τα μόνα που ξέρω γιαυτό".
Ο Ραλφ πήρε το δακτυλογραφημένο γράμμα. Στο πάνω μέρος είδε το όνομα της εταιρίας "ΣΛΟΒΙΤ & ΣΙΑ" κι από κάτω με μικρότερα γράμματα έγραφε : "Αντιπρόσωποι της Εταιρίας Πειραματικοί Καλλιεργητές".
Αγαπητέ Κύριε, (διάβασε), Κατά τη διάρκεια της πειραματικής μας εργασίας πετύχαμε την ανάπτυξη ενός λαχανικού νέου τύπου. Έχουμε βάσιμες ελπίδες ότι αυτό το γόνιμο φυτό θα προσαρμοστεί με επιτυχία σε μεγάλης κλίμακας κλιματολογικές συνθήκες. Στις διάφορες συνθήκες που μπορέσαμε να αναπαραγάγουμε μέχρι τώρα στο εργαστήριο, τα αποτελέσματα ικανοποίησαν πλήρως κάθε μας επιθυμία και τώρα πια πιστεύουμε ότι ήρθε η στιγμή να δοκιμαστεί το φυτό σε πραγματικές κλιματολογικές συνθήκες που θα πρέπει να αντιμετωπίσει.
Οι αντιπρόσωποί μας, ακολουθώντας τις οδηγίες μας για την ανεύρεση προσώπων που θα ενδιαφέρονταν γιαυτή την έρευνα, μας έστειλαν το όνομά σας, χαρακτηρίζοντάς σας έναν εκθέτη σταθερά πετυχημένο σε μεγάλο αριθμό εκθέσεων φρούτων και λαχανικών καθώς και άνθρωπο που ενδιαφέρεται περισσότερο για την επιστημονική πλευρά της κηπουρικής. Κατόπιν τούτου με μεγάλη μας χαρά θα ζητούσαμε τη βοήθειά σας για την παρουσίαση αυτής της νέας μορφής ....
Ο Ραλφ διάβασε αρκετά ώστε να συλλάβει τα πιο ουσιώδη. "Πολύ ωραία όλ' αυτά, πατέρα", παρατήρησε, "αλλά πιο είναι το σημαντικό αυτού του πράγματος; Πρέπει νάναι κούφιο. Έχεις νιώσει το βάρος του;"
"Α, αυτό; Εντάξει. Στις οδηγίες καλλιέργειας που μου έστειλαν μαζί με τους σπόρους λέει ότι δεν πρέπει να μας φανεί παράξενη η εξαιρετική του ελαφρότητα. Υποθέτω πως όταν φτάσει στην πλήρη του ανάπτυξη θα αρχίσει να γίνεται συμπαγές ή θα σκληρύνει. Πρέπει να παραδεχτώ ότι όσο αλλόκοτο φαίνεται τώρα, το ίδιο αλλόκοτοι ήταν και οι σπόροι του".
Έχωσε το χέρι στην τσέπη του κι όταν το τράβηξε κρατούσε κάτι στη χούφτα του.
"Κράτησα τούτον δω από περιέργεια. Κοίτα, τον είχαν ή μάλλον είχαν αρκετούς απ' αυτούς, μέσα σε μια κάψουλα. Οι οδηγίες ήταν σαφείς : για κανέναν λόγο δεν επιτρέπεται το άνοιγμα της κάψουλας".
"Τότε πώς ..."
"Απλώς θάβεις το όλο πράγμα και το νερό είναι τόσο πλουσιοπάροχο! Υποθέτω ότι διαλύει την κάψουλα κι αφήνει το πράγμα να αρχίσει να αναπτύσσεται. Είναι σίγουρο ότι παρουσιάζει μεγάλη αλλαγή ταχύτητας. Δεν φαντάζεσαι πόσος καιρός πέρασε από τότε που φύτεψα την κάψουλα" . Κούνησε λιγάκι την κίτρινη σφαίρα με το πόδι του.
Ο Ραλφ δεν τολμούσε να υποθέσει. "Πόσος;" ρώτησε.
"Τρεις μέρες", είπε περήφανα ο πατέρας του "Μόνο τρεις μέρες κι έφτασε σ' αυτό το μέγεθος! Δεν ξέρω βέβαια πόσο θα ψηλώσει ακόμα πριν χρησιμοποιηθεί, αλλά ξεκίνησε πολύ καλά και ..."
Τη διάλεξη του κου Γουέητ διέκοψε η φωνή της γυναίκας του που τον καλούσε να επιστρέψει στο σπίτι.
"Γιέ μου, μην πεις ακόμα τίποτα γιαυτό σε κανέναν. Υποσχέθηκα να το κρατήσω μυστικό μέχρι να φτάσει το πράγμα στην πλήρη του ανάπτυξη", είπε καθώς έφευγε βιαστικά απ' το μονοπάτι.
Ο Ραλφ έφυγε ανακουφισμένος για την επίσκεψη που ήθελε να κάνει. Στάθηκε αδύνατον να θυμηθεί αργότερα αν ήταν από περιέργεια ή απρονοησία το γεγονός ότι ο σπόρος βρέθηκε στη τσέπη του. Ήξερε μόνον ότι ήταν τυχερός που τον είχε κρατήσει.
Η Ντόροθυ Φορμπς περίμενε νωρίτερα τον Ραλφ. Στο διάστημα της αναμονής διάφορες σκέψεις περνούσαν απ' το μυαλό της όπως συμβαίνει πάντα όταν μια γυναίκα νιώθει παραμελημένη.
Σκεφτόταν λοιπόν ποιές θα ήταν οι πρώτες κουβέντες μόλις τον έβλεπε. Το έβρισκε σαν μια ευχάριστη πνευματική άσκηση, αλλά και κάτι παραπάνω. Ο τρόπος χαιρετισμού του Ραλφ δεν άφηνε και μεγάλα περιθώρια ώστε η συνάντηση να έχει μια αξιοπρεπή βάση.
Αντί λοιπόν μιας ξεθυμασμένης δυσαρέσκειας, ίσιωσε το φόρεμά της, τίναξε πίσω τα μαλλιά της κι αναρωτήθηκε για μια στιγμή γιατί θάπρεπε να ντρέπεται τόσο πολύ. Θυμήθηκε ότι κάπου στον κήπο υπήρχε μια κούνια.
Η κούνια είχε τόση επιτυχία που πέρασε μισή ώρα πριν αντιληφθεί ο Ραλφ ένα αντικείμενο στην άλλη πλευρά του κήπου που τον έκανε να σηκωθεί όρθιος και να κοιτά σαν χαζός. Πάνω από μια αγγουριά μόλις που φαινόταν το καμπύλο τμήμα μιας γνωστής κίτρινης επιφάνειας.
"Χριστέ και Κύριε!" είπε.
"Τί ;" ρώτησε η Ντόροθυ. Ακολουθώντας το βλέμμα του πρόσθεσε "ένα από τα μυστικά του μπαμπά -υποτίθεται ότι δεν έπρεπε να το δεις"
"Να που το είδα όμως. Τί θάλεγες να του ρίχναμε μια πιο κοντινή ματιά;"
"Υποθέτω ότι δεν πειράζει, αλλά μην του πεις ότι το είδες".
Λίγα δευτερόλεπτα ήταν αρκετά για να του διώξουν κάθε αμφιβολία. Το φυτό πίσω από τον φράχτη με την αγγουριά ήταν ίδιο με κείνο στον κήπο του πατέρα του, ίσως μόνο λίγες ίντσες μικρότερο.
"Πολύ περίεργο" μουρμούρισε ο Ραλφ.
Η Ντόροθυ κούνησε το κεφάλι της, παρανόησε όμως την παρατήρηση.
"Είναι αποτρόπαιο. Είπα στο μπαμπά ότι είμαι σίγουρη πως δεν είναι υγιές, αλλά εκείνος με κορόιδεψε. Δεν ξέρω γιατί, αλλά το μισώ αυτό το πράγμα. Αυτό το κίτρινο έχει κάτι το επικίνδυνο πάνω του, κάτι το δηλητηριώδες".
"Ο πατέρας σου το κρατάει κρυφό;"
"Ναι, το προσέχει πολύ. Λέει ότι θα τον κάνει διάσημο μια μέρα".
Ο Ραλφ κούνησε το κεφάλι του. Όλα αυτά ήταν πολύ παράξενα. Σκέφτηκε για λίγο. Δύο άνθρωποι, ο καθένας πιστεύοντας τον εαυτό του μοναδικό, μεγάλωναν αυτό το φυτό που δεν είχε κανέναν προκάτοχο.
"Τί θάλεγες για καμία βόλτα;" πρότεινε. Η Ντόροθυ, αν και κατάπληκτη από την ξαφνική αλλαγή του αντικείμενου συζήτησης, συμφώνησε.
Ήταν ένας περίπατος περιπλάνησης, που έδειχνε άσκοπος, τους έφερε όμως κοντύτερα στους πίσω κήπους, όπου τελικά μέτρησαν πάνω από πενήντα παράξενες κίτρινες σφαίρες.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ
ΤΟ ΕΞΑΝΘΗΜΑ
Όταν ο Ραλφ επέστρεψε σπίτι στο Λονδίνο, ήταν πλέον σίγουρο ότι οι παράξενες καλλιέργειες δεν θα μπορούσαν να μείνουν μυστικές για πολύ ακόμα. Είχαν φουσκώσει σε τεράστια μεγέθη, με μια ταχύτητα που έκανε αδύνατη τη διατήρηση της μυστικότητας. Ήδη δυο καθωσπρέπει κύριοι που θεωρούσαν τους εαυτούς τους ευνοημένους πειραματιστές είχαν ανακαλύψει ότι ήταν ανταγωνιστές και είχαν επιδοθεί σε λεκτική μάχη.
Πολύ σύντομα είκοσι ακόμα, αλλά και άλλοι καλλιεργητές που δεν είχαν ανακαλυφθεί προς το παρόν, θα το μάθαιναν και θα ένωναν τη φωνή τους στη γενική αγανάκτηση. Έτσι λοιπόν το δεύτερο γράμμα της Ντόροθυ δεν τον εξέπληξε καθόλου όταν του ανακοίνωνε ότι βγήκαν όλα στη φόρα και οι κηπουροί του Σαίν Μπράϊαν θα έπιναν ευχαρίστως ο ένας το αίμα του άλλου.
"Όταν οι πατεράδες μας ανακάλυψαν ότι ήταν ανταγωνιστές", έγραφε η Ντόροθυ, "ήταν αρκούντως ενοχλητικό. Τώρα όμως είναι καμία εικοσαριά από δαύτους που τραβάνε τα μαλλιά τους κι απειλούν με νομικές διαδικασίες. Ούτε κι είναι μόνο στο Σαίν Μπράϊαν που συμβαίνουν αυτά. Ακούσαμε αναφορές ότι στη Κορνουάλλη και στο δυτικό Ντέβον υπάρχουν εκατοντάδες κηπουροί που καλλιεργούν το πράγμα".
"Και τα δικά μας είναι το ίδιο μεγάλα. Τώρα έχουν διάμετρο πάνω από τέσσερα πόδια και δείχνουν πιο διαβολικά από κάθε άλλη φορά. Άρχισα να τα φοβάμαι λίγο. Ξέρω πως ακούγεται ανόητο, αλλά έτσι νιώθω. Τις προάλλες είπα στον μπαμπά μου ότι αυτό το πράγμα έχει κάτι το διεστραμμένο πάνω του κι ότι πίστευα πως δεν επρόκειτο να ευδοκιμήσει ποτέ στην Αγγλία. Εκείνος όμως γέλασε μόνο μαζί μου. Νομίζω πως οι σφαίρες είναι κτηνώδη πράγματα. Άκουσα ότι κάτι αγόρια, κάπου κοντά στο Νιούκέϋ, έκοψαν το κοτσάνι ενός απ' αυτά και το κύλησαν στο γκρεμό, όπου κι έσκασε. Θα μου άρεσε να το κάνω κι εγώ στα δικά μας, μόνο που ανατριχιάζω στη σκέψη και μόνο ότι θα το αγγίξω, μπλιάχ!".
Το προηγούμενο μέρος του γράμματος έκανε τον Ραλφ να χαμογελάσει. Ήξερε τόσο καλά το ταμπεραμέντο των ερασιτεχνών κηπουρών, με όλες τις ζήλιες και τους ενθουσιασμούς τους και η προοπτική ενός πολέμου να διαταράζει την κοινότητα θα μπορούσε να διασκεδάσει αρκετά έναν θεατή χωρίς προκαταλήψεις. Σοβαρεύτηκε όμως αμέσως όταν έφερε στο νου του την αρρωστημένη εμφάνιση εκείνων των καλλιεργειών τότε που είχαν διάμετρο μόνο δύο πόδια. Είχαν φουσκώσει ήδη στα τέσσερα . Εντελώς αδικαιολόγητα, όπως ίσως να ήταν και η απέχθεια της Ντόροθυ για το πράγμα, ένιωσε πως θα μπορούσε να το καταλάβει και να το συμπαθήσει. Ανησύχησε μ' αυτό που ένιωθε και προτίμησε την δικαιολογία της προκατάληψης.
Τελικά κατάφερε να διώξει σταδιακά το όλο θέμα απ' το μυαλό του μέχρι που διάβασε μια παράγραφο στο κάτω μέρος της στήλης μιας εφημερίδας :
"Έχουμε πολλές αναφορές από το Νιούκέϋ, το γνωστό θέρετρο του Κορνίς, για την εμφάνιση ενός εξανθήματος που έχει μπερδέψει τους τοπικούς γιατρούς. Εικάζεται ότι οφείλεται στην παρατεταμένη ή άνευ προφυλάξεων έκθεση του δέρματος σε ηλιοθεραπεία".
Μπερδεμένος, προσπάθησε να βρει πότε είχε σκεφτεί τελευταία το Νιούκέϋ . Τότε θυμήθηκε ότι εκεί κοντά είχαν σπρώξει την κίτρινη σφαίρα στο γκρεμό.
Το επόμενο γράμμα της Ντόροθυ τον πληροφορούσε ότι σ' όλη την περιοχή της δυτικής επαρχίας επικρατούσε μια κατάσταση αναστάτωσης. Οι κάτοικοι εμφανίζονταν χωρισμένοι σε δύο σχολές σχετικά με τις κίτρινες σφαίρες.
Οι καλλιεργητές και οι φίλοι τους υποστήριζαν έντονα το δικαίωμά τους να καλλιεργούν στη γη τους ό, τι τους άρεσε, ενώ η αντίθετη πλευρά διακήρυττε χωρίς πολλά επιχειρήματα ότι τα πράγματα ήταν άρρωστα. Μοιράστηκαν. Η Ντόροθυ μάντευε την μεταστροφή εναντίον τους. Λίγες μέρες νωρίτερα είχε γίνει στο Μπόντμιν μια λιγότερο φασαριόζικη διαμαρτυρία κατά τη διάρκεια της οποίας πετσοκόπηκαν τρεις σφαίρες.
Μόλις τέλειωσε το γράμμα της nτόροθυ, ο Ραλφ στράφηκε πάλι στην εφημερίδα, όπου βρήκε πληροφορίες που του γέμισαν το μέτωπο με ρυτίδες περισυλλογής.
Τα εξανθηματικά περιστατικά άρχισαν να γίνονται σοβαρά στο Νιούκέϋ. Ένα από τα θύματα είχε πεθάνει και τα άλλα ήταν σε κρίσιμη κατάσταση. Σύμφωνα με τον ανταποκριτή, ήταν αδύνατον να δηλώσει κανείς με σιγουριά ότι το εξάνθημα ήταν η αιτία θανάτου, αλλά οι περισσότερες υποψίες έπεφταν σ' αυτό.
Γεμάτος ερωτηματικά ο Ραλφ τράβηξε από την τσέπη του την κάψουλα με τον σπόρο του πατέρα του και την κοίταξε συλλογισμένος. "Ισως και νάμαι χαζός. Μάλλον πρόκειται για σύμπτωση, αλλά αξίζει λίγο ψάξιμο το θέμα" μονολόγησε.
Πριν πάει στο γραφείο του τηλεφώνησε στο εργαστήριο για να βρει έναν φίλο του που εργαζόταν στο βιοχημικό τμήμα της ΧΗΜΙΚΑ ΑΜΑΛΓΑΜΑΤΑ ΕΠΕ.
Πέρασαν δύο μέρες πριν ακούσει κάτι για τα αποτελέσματα της έρευνας της κάψουλας. Όταν ο Άρνολντ Τζόρνταν, ο βιοχημικός, μπήκε στο γραφείο του αμέσως μετά το τέλος της βάρδιας του.
"Το κοίταξες;" ρώτησε ο Ραλφ.
Ο Άρνολντ κούνησε το κεφάλι του. "Ναι, το κοίταξα. Και δεν είμαι σίγουρος αν σου χρωστάω ένα δείπνο που μ' έμπλεξες με δαύτο ή αν μου χρωστάς εσύ ένα δείπνο που πέταξα στον αέρα τόσες ώρες δουλειάς. Για να τελειώνουμε, εγκρίνω το δεύτερο".
"Έλα, εντάξει. Κάνεις τώρα λες και θα σε σκότωνε λίγο καλό φαγητό. Έλα, τέλειωνε!". Μόνο στο τέλος του δείπνου, εκεί πάνω στον καφέ και το τσιγάρο, ο Άρνολντ αποφάσισε να συζητήσει τα συμπεράσματά του. Άρχισε λοιπόν με μια αποκάλυψη.
"Λοιπόν, πιστεύω καταρχήν, γέρο, ότι θάπρεπε να με προειδοποιήσεις καλύτερα γιαυτό το κτηνώδες πράγμα που μού 'φερες".
"Μα στο είχα πει ότι είχα κάποια υπόνοια πως ήταν κάπως επικίνδυνο" σημείωσε ο Ραλφ. "Άλλωστε γι' αυτό στο έφερα, επειδή δεν ήξερα περί τίνος πρόκειται".
"Πού το βρήκες;" ρώτησε ο Άρνολντ γεμάτος περιέργεια.
Ήταν συγκρατημένος και μια σκιά σοβαρότητας πέρασε από το βλέμμα του, έτσι τουλάχιστον το εξήγησε ο Ραλφ.
"Θεέ και Κύριε! Μη μου πεις ότι εννοείς πως αυτά τα πράγματα καλλιεργούνται! Για ποιό λόγο;"
"Για τροφή. Για ποιό λόγο θα καλλιεργούσε κανείς λαχανικά;"
"Μα, αυτό είναι ένας μύκητας!"
"Το σκέφτηκα ότι μοιάζει με μύκητα, αλλά πολλοί μύκητες είναι φαγώσιμοι, όταν μαγειρευτούν".
Ο Άρνολντ απέφυγε να απαντήσει για λίγο. Έτσι που καθόταν με το βλέμμα καρφωμένο σταθερά στο κενό, έμοιαζε να μην έχει καν ακούσει. Όταν στράφηκε προς το μέρος του, ο Ραλφ ξαφνιάστηκε από την έκφραση του προσώπου του.
"Τί ξέρεις για τους μύκητες;"
"Τίποτα" απάντησε αμέσως ο Ραλφ.
"Λοιπόν, θα είμαι σύντομος, αλλά θα προσπαθήσω να σου εξηγήσω με ακρίβεια περί τίνος πρόκειται. Πρώτα-πρώτα έχουμε μύκητες δύο τύπων. Ο μύκητας είτε είναι ένα σαπρόφυτο και ζει πάνω σε χαλασμένες ουσίες ή διαφορετικά είναι ένα παράσιτο και στη περίπτωση αυτή υπάρχει πάνω σε ζωντανές ουσίες. Όσον αφορά τα σαπρόφυτα τώρα, έχεις φάει πολλά μέχρι τώρα σαν μανιτάρια ή τυρί ή με εκατοντάδες άλλες μορφές. Τα παράσιτα όμως δεν είναι τόσο πολυάριθμα. Το είδος δε που προσβάλλει πιο συχνά τα ανθρώπινα όντα είναι το σκουλήκι με τους δακτυλίους.
Τώρα αυτό το διαολόπραμα που είχες την ευγένεια να μου παραδώσεις δεν ανήκει σε καμιά από τις δύο μορφές. Είναι και οι δύο. Αυτό σημαίνει ότι αναπτύσσεται το ίδιο καλά τόσο πάνω σε χαλασμένη όσο και σε ζωντανή σάρκα. Καταλαβαίνεις για τί πράγμα μιλάω;".
Ο Ραλφ άρχισε να καταλαβαίνει.
"Αυτό το πράγμα", συνέχισε ο Άρνολντ, "δεν είναι μόνον ένα παράσιτο, αλλά το πιο κακό παράσιτο που γνώρισε κανείς. ΄Όλες αυτές οι καλλιέργειες για τις οποίες μου μίλησες πρέπει να καταστραφούν, να εξολοθρευτούν παντελώς και να εξαλειφθούν πριν μπορέσουν να ωριμάσουν. Αν τα αφήσουμε να σκάσουν και να σκορπίσουν τους σπόρους τους ..." έκανε μια χαρακτηριστική κίνηση σκορπίσματος με τα χέρια του.
Ο Ραλφ τον κοίταξε νευρικά. "Είσαι σίγουρος γιαυτό;"
Ο Άρνολντ κούνησε το κεφάλι του. "Για τον κίνδυνο είμαι κατηγορηματικός. Για το ίδιο το φυτό είμαι μπερδεμένος. Οι σπόροι ήταν προφανώς κλεισμένοι μέσα σε μια ευδιάλυτη κάψουλα έτσι που να μπορούν να φυτευτούν και να καρποφορήσουν με ασφάλεια. Αν οι πληροφορίες σου είναι σωστές, το όλο θέμα μοιάζει να έγινε εσκεμμένα και να είναι και μεγάλης κλίμακας. Δεν πρόκειται μάλλον για περίπτωση απλής διασποράς μερικών σπόρων για να φυτρώσουν τυχαία. Εδώ μιλάμε για τεράστια προσπάθεια προτροπής ανθρώπων να καλλιεργήσουν τον μύκητα έτσι ώστε να διασκορπιστούν εκατομμύρια σπόροι".
Έκανε μια διακοπή και πρόσθεσε : "Από μας εξαρτάται να προσπαθήσουμε να σταματήσουμε αυτό το πράγμα, γέρο μου. Κάποιος πρέπει να το κάνει, διαφορετικά ο Θεός ας βοηθήσει εκατοντάδες κακόμοιρους ανθρώπους!".
Ο Ραλφ ήταν σιωπηλός. Θυμόταν το μυστηριώδες εξάνθημα στο Νιούκέϋ και το παρόμοιο ξέσπασμα στο Μπόντμιν. Ξανάφερε στο νου του το θέαμα εκείνης της γλοιώδους κίτρινης σφαίρας στον κήπο του πατέρα του και το πρόσωπό του ήταν ωχρό όταν κοίταξε τον Άρνολντ.
"Αργήσαμε πολύ", είπε. "Άρχισε".
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ
Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ
"ΜΠΟΥΡΔΕΣ!" είπε ο Ταγματάρχης Φορμπς με κάποια επιθετικότητα. "Μπούρδες κι αηδίες! Θάπρεπε να είχες μάθει περισσότερα, νεαρέ, πριν έρθεις σε μένα να μου αραδιάσεις ένα παραμύθι της Χαλιμάς σαν αυτό".
Ο Ραλφ παραιτήθηκε από κάθε προσπάθεια να πείσει τον ηλικιωμένο άντρα. Μετά την προειδοποίηση του Άρνολντ το προηγούμενο βράδυ είχε πάρει το πρώτο τραίνο για την δυτική επαρχία και είχε ταξιδέψει όλη τη νύχτα. Δεν έπρεπε να χάσει ούτε λεπτό. Από όσα ήξερε, οι τεράστιοι σφαιρικοί μύκητες μπορεί και να έσκαγαν από μόνοι τους οποιαδήποτε στιγμή κι εκτός αυτού υπήρχε ο κίνδυνος κάποιος άσχετος να σκάσει έναν απ' αυτούς και να σκορπίσει τους σπόρους σ' όλη τη γύρω περιοχή.
Έφτασε κουρασμένος κι αγχωμένος για να τον υποδεχτούν κι οι δυό, και ο δικός του πατέρας και της Ντόροθυ, με κάθε δυσπιστία. Μάταια προσπάθησε να θέσει σαν μέγα επιχείρημα τα εξανθηματικά περιστατικά μαζί με την προειδοποίηση του Άρνολντ. Ήταν άχρηστο. Φαινόταν πως ο καθένας είχε καρφωμένη στο μυαλό του την ιδέα ότι πίσω απ' αυτά κρυβόταν κάποιο τέχνασμα αντίζηλων καλλιεργητών για να τον βγάλει απ' τη μέση. Αλλά ακόμα κι αν το πράγμα ήταν ένας μύκητας, ποιός άντρας που άξιζε να λέγεται άντρας, θα φοβόταν έναν μύκητα απλώς και μόνον επειδή ήταν σφαιρικός, ακόμα κι αν ήταν τόσο μεγάλος;
"Όχι", επανέλαβε κατηγορηματικά ο Ταγματάρχης Φορμπς. "Λες πως η μητέρα σου κι η κόρη μου είναι πρόθυμες να φύγουν. Μα φυσικά και είναι. Οι γυναίκες πάντα είναι πρόθυμες να τρέξουν στο Λονδίνο για ψώνια, λαλά και άλλα. Πάρτες μαζί σου. Η αλλαγή θα τους κάνει καλό. Αλλά μη με ζαλίζεις άλλο!".
Η ίδια συζήτηση επαναλήφτηκε και με τον πατέρα του. Η κυρία Γουέητ προσπάθησε να μαλακώσει λίγο τον θυμό του συζύγου της. "Έλα τώρα, μην ανησυχείς άλλο για τον πατέρα σου, αγόρι μου. Πρέπει να καταλάβεις ότι δεν θέλει νάρθει. Θάθελα νάρθω στο Λονδίνο για καμιά βδομάδα, αλλά άστον, μην τον ενοχλείς άλλο. Θάπρεπε να φύγουμε σύντομα; Τέλος πάντων, θέλω να κάνω μερικά ψώνια".
"Μα δεν καταλαβαίνεις, μητέρα. Το πράγμα είναι στ' αλήθεια σοβαρό, είναι επικίνδυνο. Αυτά τα πράγματα που καλλιεργεί είναι σκέτο δηλητήριο!".
Η κυρία Γουέητ τον κοίταξε με μια δόση αγωνίας.
"Το πιστεύεις στ' αλήθεια, αγόρι μου; Θέλω να πω, φαίνεται τόσο παράξενο. Δεν νομίζω να έχουν την ίδια γνώμη και οι άνθρωποι που τα στείλανε. Ήταν τόσο κατηγορηματικοί ότι επρόκειτο μόνο για λαχανικά".
"Μη δίνεις σημασία στο τι είπαν. Δέξου αυτό που λέω εγώ ή καλύτερα αυτό που λέει ο Άρνολντ που είναι και ειδικός. Αυτά τα πράγματα είναι θανατηφόρα και πρέπει να καταστραφούν".
"Επ, τι ήταν αυτό;", τσίμπησε ο κύριος Γουέητ, "Να καταστραφούν; Πολύ θάθελα να δω κάποιον να προσπαθεί να καταστρέψει το δείγμα μου. Θα τούδειχνα καλά ποιός είναι ποιός! Ο νόμος υπάρχει ακόμα σ' αυτή τη χώρα!".
"Θα μου υποσχεθείς, Τζων, έτσι δεν είναι, ότι δεν θα φας ούτε κομματάκι απ' αυτό το πράγμα όσο θα λείπω". Η κυρία Γουέητ μίλησε λες και η παρουσία της θα μπορούσε να εξαλείψει την δηλητηριώδη ιδιότητα του φυτού. Ο άντρας δέχτηκε άχαρα την παρατήρηση.
"Εντάξει", είπε μουτρωμένος "στο υπόσχομαι αφού το θέλεις αν και, επαναλαμβάνω, αν και πιστεύω ότι το όλο ζήτημα είναι μια φάρσα".
"Εντάξει, αν δεν θέλεις να έρθεις δεν μπορώ να σε αναγκάσω", είπε ο Ραλφ "αλλά σε ικετεύω ...".
Άρχισε πάλι να διηγείται τις προειδοποιήσεις του Άρνολντ με όλες τις λεπτομέρειες προσπαθώντας μόνο να μαλακώσει λίγο τον θυμό του πατέρα του και τον δικό του. Τελικά στράφηκε προς την κυρία Γουέητ : "Χάνουμε χρόνο. Καλύτερα να μαζεύεις τα πράγματά σου, μητέρα, και να ετοιμάζεσαι".
"Εννοείς τώρα, παιδί μου;"
"Ναι, τώρα αμέσως"
"Αχ, δεν θα προλάβω να ετοιμαστώ πριν από αύριο. Έχω τόσα πράγματα να κάνω!".
Ο Ραλφ πήγε να βρει την Ντόροθυ.
"Θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι αύριο", της είπε, "δεν μπορώ να τους κάνω να πιστέψουν ότι η καθυστέρηση σημαίνει κίνδυνο".
"Ελα τώρα, μια μέρα νωρίτερα, μια αργότερα, δεν είναι και μεγάλη διαφορά", απάντησε η Ντόροθυ.
"Ίσως. Θέλω να σας πάρω από δω και τις δυό το ταχύτερο δυνατόν. Κάθε στιγμή που περνάει μπορεί να σημαίνει -πολύ αργά".
"Αύριο την ίδια στιγμή θα είμαστε ήδη μακριά. Ας μιλήσουμε για κάτι άλλο τώρα".
"Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτε άλλο. Εγώ άκουσα τον Άρνολντ να μιλάει για το θέμα κι όχι εσύ. Ας πάμε να ρίξουμε μια ματιά στα κτήνη".
"Γειά", είπε ο Άρνολντ μπαίνοντας στο γραφείο του Ραλφ. "Πού διάολο ήσουν τις τελευταίες δυό μέρες;"
"Κάτω στη Κορνουάλη. Προσπαθούσα να εξηγήσω το θέμα στους δικούς μου".
"Και τα κατάφερες;"
"Ανέβασα εδώ την Ντόροθυ και τη μητέρα μου . Δεν κατάφερα να πείσω κανέναν από τους πατεράδες -ξεροκέφαλοι τρελλόγεροι! Εσύ τι έκανες;".
Ο Άρνολντ παρέκαμψε την ερώτηση. "Έκανες ό, τι μπορούσες;"
"Φυσικά κι έκανα. Σκέφτηκα μέχρι και να τους απαγάγω".
Ο Άρνολντ κοίταξε σοβαρός. "Φοβάμαι ότι τα νέα είναι πολύ πιο σοβαρά", άρχισε. "Το πρωί, μετά τη κουβέντα μας, πήγα να δω έναν τύπο που γνώριζα στο Υπουργείο Υγείας και με υποδέχτηκαν με ανοιχτές αγκάλες. Αυτό το πράγμα είναι πολύ μεγαλύτερο απ' όσο νομίζαμε. Οι αρχές το ελαχιστοποίησαν. Δεν ήθελαν να καταστρέψουν την έξοδο των διακοπών, λέει, ή μια τέτοια μπούρδα τέλος πάντων.
Μου είπαν ότι παρουσιάστηκαν εκατοντάδες τέτοια περιστατικά εξανθήματος και μερικές δωδεκάδες θάνατοι. Και όχι μόνον αυτό, αλλά πολύ γρήγορα μετά την ταφή των νεκρών, μέσα από τους τάφους άρχισαν να αναπτύσσονται σφαιρικοί μύκητες".
"Οι σπεσιαλίστες τους ήταν σίγουροι, όπως κι εγώ, ότι δεν έχουμε ξανασυναντήσει στο παρελθόν τέτοιου είδους μύκητα και πολλοί από μας είμαστε σχεδόν βέβαιοι, ότι κάποιος που είχε εχθρικές βλέψεις, δημιούργησε έναν πολύ άσχημο μιγάδα. Διαταγές εκδόθηκαν από χτες για να μη φυτευτούν άλλα πράγματα σαν κι αυτά, αλλά ήταν άχρηστο. Ήδη γύρω από τα κέντρα όπου έσκασαν τα πράγματα, ο τόπος είχε γεμίσει με νεαρά φυτά".
"Που αναπτύσσονται ήδη;"
"Εκατοντάδες από δαύτα, γύρω από το Νιούκέϋ, το Μπόντμιν και μερικά άλλα μέρη. Και κανένας δεν τολμάει να τ' αγγίξει".
"Τί θέλεις να πεις δηλαδή, δεν κάνουν τίποτα; Δεν τα καταστρέφουν;"
"Πώς;"
"Δεν μπορούν, δεν μπορούν να τα ψεκάσουν με οξέα ή με κάτι, τέλος πάντων; Καταλαβαίνεις ότι η πρώτη φουρνιά δεν έχει φτάσει ακόμα στο σημείο να σκάσει φυσιολογικά; Όλη αυτή η δεύτερη παρτίδα προήλθε από τυχαίο σκάσιμο. Ένας θεός ξέρει τι θα συμβεί αν τα αφήσουμε να σκάσουν".
"Κανένας δεν φαίνεται να ξέρει πώς να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Αλλά δεν το βάζουν κάτω. Βλέπουν σωστά τον κίνδυνο και τον κυνηγούν μέρα και νύχτα. Καταλαβαίνεις και συ ακόμα πως το πρόβλημα είναι πώς να καταστραφούν οι σφαίρες χωρίς να απελευθερωθούν οι σπόροι".
"Δεν μπορεί, θα υπάρχει κάποιος τρόπος ...".
"Νά 'σαι βέβαιος ότι θα βρουν κάποιο τρόπο, αλλά θα πρέπει να είναι δραστικός και καλά οργανωμένος. Εκείνο που τους απασχολεί και τους αγχώνει προς το παρόν είναι να μην δημιουργηθεί πανικός. Ξέρεις -πώς γίνονται οι άνθρωποι όταν χάσουν τη λογική τους. Αν ξεκινήσουν άγρια και αρχίσουν να κομματιάζουν τα πράγματα σε μεγάλη κλίμακα, θα το πληρώσουμε ακριβά. Σου δίνω το λόγο μου, ότι τα τμήματα που ασχολούνται με το θέμα δουλεύουν ασταμάτητα στο παρασκήνιο".
"Στο μεταξύ, η πρώτη παρτίδα των σφαιρών πρέπει να πλησιάζει το σημείο ωρίμανσης ...".
Ο Ραλφ έψαχνε στο μικρό σαλόνι του ξενοδοχείου που έμεναν η μητέρα του κι η Ντόροθυ. Βρήκε τελικά την κυρία Γουέητ σε μια απόμερη γωνιά, καθισμένη σε μια αναπαυτική πολυθρόνα. Την χαιρέτησε και κάθισε δίπλα της.
"Πού είναι η Ντόροθυ;", τη ρώτησε σε λίγο. "Ετοιμάζεται;"
"Ετοιμάζεται;" ρώτησε απορημένα η κα. Γουέητ.
"Κανονίσαμε να βγούμε και να χορέψουμε απόψε".
"Α, καλέ μου, δεν μιλήσατε δηλαδή. Είπε πως θα τηλεφωνούσε".
"Δεν τηλεφώνησε. Περί τίνος πρόκειται;"
"Να, δεν θα μπορέσει να βγει έξω απόψε. Πήγε κάτω στη Κορνουάλη, βλέπεις".
"Πού πήγε;", ούρλιαξε ο Ραλφ, με μια φωνή που αντήχησε σ' όλο το σαλόνι του ξενοδοχείου.
"Ναι, καλέ μου, είπε ότι ένιωθε πως έπρεπε να πάει στη Κορνουάλη", επανέλαβε ατάραχα η κα Γουέητ.
"Μα γιατί δεν την σταμάτησες; Είσαι σίγουρη ότι καταλαβαίνεις τον κίνδυνο; Θεέ μου, ίσως και να κόλλησε το εξάνθημα, ίσως πεθάνει απ' αυτό!".
Η κα Γουέητ τον κοίταξε ελαφρά σοκαρισμένη.
"Της είπα τη σκέψη μου, αγόρι μου, ότι δεν θα σου άρεσε και πολύ η ιδέα της. Ήταν όμως τόσο ανήσυχη για τον πατέρα της! Τί τρυφερό χαρακτηριστικό για μια τόσο νέα κοπέλα! Έτσι σκέφτηκα πως δεν θα ήταν σωστό να ανακατευτώ".
Ο Ραλφ δεν απάντησε. Κοιτάζοντας το πρόσωπό του, η μητέρα του, το είδε χαραγμένο από βαθιές ρυτίδες. Στα μάτια του υπήρχε μια έκφραση που την έκανε να πονέσει. Για πρώτη φορά κατάλαβε τον αληθινό κίνδυνο που έκρυβαν οι πράξεις και τα λόγια των τελευταίων ημερών. Άρχισε να φλυαρεί τη στιγμή ακριβώς που έπρεπε να μείνει σιωπηλή.
"Μπορεί βέβαια να μην είναι και τόσο εξαιρετικά επικίνδυνο. Πιστεύω πως θάναι μια ακόμα φάρσα όπως κι άλλες. Στο τέλος τα πράγματα θα είναι μια χαρά και θα γελάμε με τους φόβους μας. Μην ανησυχείς, καλό μου, πιστεύω ... Θεέ και Κύριε!"
Ο Ραλφ βγήκε από τις σκέψεις του για να δει τι προκάλεσε την έκπληξη της μητέρας του. Σήκωσε το κεφάλι του και βρέθηκε αντιμέτωπος με τον πατέρα του και τον ταγματάρχη Φορμπς. Μια ώρα νωρίτερα θα ήταν πανευτυχής για τον ερχομό τους και θα ζητωκραύγαζε που η ομάδα βρισκόταν επιτέλους ενωμένη και πάλι. Τώρα όμως τους χαιρέτησε παγωμένα.
Ο ταγματάρχης Φορμπς κοίταξε γύρω του. "Και πού είναι η Ντόροθυ;"
Ο Ραλφ του απάντησε πικρά. "Έφυγε για να σας σώσει", είπε.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ
ΠΟΛΕΜΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΠΕΙΛΗ
"Ναι, αγόρι μου, " είπε ο κος Γουέητ, "σίγουρα σε σένα χρωστάμε την απόδρασή μας. Φαινόσουν τόσο κατηγορηματικός σχετικά με τον κίνδυνο που έκανα μια μικρή έρευνα. Το σκάλισα λίγο το θέμα μαζί με τις τοπικές αστυνομικές αρχές.
Ο γέρο-επιθεωρητής Ρόμπερτς ήταν εκείνος που μου έδωσε την απόρρητη πληροφορία. Ακόμα πιστεύει ότι μου είναι υποχρεωμένος για κείνο το ζήτημα με τον γιο του. "Κύριε Γουέητ", είπε, "κανονικά δεν επιτρέπεται να μιλήσω, παραβαίνω διαταγές μ' αυτό που κάνω. Αν θέλεις όμως τη συμβουλή μου, εγκατέλειψε την περιοχή όσο πιο γρήγορα μπορείς".
"Ναι, ήταν μια πραγματική αποκάλυψη, θεϊκή, θάλεγα!", συμφώνησε ο ταγματάρχης. "Κατάφερα να μάθω μερικά πράγματα για το τι γίνεται στη γύρω περιοχή που είναι πράγματι πολύ άσχημα.
Κάποιος τρελός άρχισε έναν πανικό στο Λώνκεστον. Η μισή πόλη ξεχύθηκε έξω με κοντάρια και πέτρες και μαχαίρια, κάνοντας κομματάκια όσες κίτρινες σφαίρες μπόρεσαν να βρουν.
Ένας άντρας μου είπε ότι το χώμα είχε γίνει άσπρο από τους σπόρους. Μερικοί καλλιεργητές προσπάθησαν να μπουν στη μέση και τότε έγινε πραγματική μάχη. Τα ίδια σχεδόν φαίνεται πως έγιναν και στο Τάβιστοκ και σε άλλα μέρη στο δυτικό Ντέβον".
Ο Ραλφ σήκωσε το βλέμμα. "Σπόροι ή επαναστάσεις" είπε "εγώ φεύγω με το τραίνο του μεσονυκτίου να φέρω τη Ντόροθυ. Τί ώρα είναι τώρα;".
Ο ταγματάρχης ξεφύσηξε. "Μην είσαι ανόητος, νεαρέ. Το κορίτσι είναι εντάξει. Θα γυρίσει όπου νάναι. Στο εγγυώμαι. Σε κανέναν πλέον δεν επιτρέπεται η είσοδος στην περιοχή, άρα δεν έχει άλλη επιλογή από την επιστροφή. Ο πατέρας σου και 'γω φύγαμε με ένα από τα τελευταία τραίνα που επιτρεπόταν να περάσουν".
"Τί ώρα είναι;" ρώτησε πάλι ο Ραλφ.
"Οκτώ παρά δέκα" είπε ο ταγματάρχης, "και σου επαναλαμβάνω ότι το μόνο που θα κάνεις είναι να χάσεις τον καιρό σου αν πας εκεί κάτω".
"Οι ειδήσεις", είπε ξαφνικά ο κος Γουέητ. "Σίγουρα κάτι θα πουν για όλα αυτά". Φώναξε ένα γκαρσόνι και του ζήτησε να ανοίξει το ραδιόφωνο. Λίγα λεπτά αργότερα άκουγαν την ήρεμη, οικεία φωνή του λονδρέζου εκφωνητή.
Το γενικό δελτίο καιρού δεν ήταν ενθαρρυντικό και η φωνή πρόσθεσε :
"Αναγγελία θυέλλης. Η Μετεωρολογική Υπηρεσία εξέδωσε το ακόλουθο δελτίο για τη ναυτιλία με ισχύ από τις οκτώ η ώρα, ώρα Γκρήνουϊτς. Ισχυροί δυτικοί άνεμοι, που θα φτάσουν τους θυελλώδεις, αναμένονται σε όλη την Ιρλανδική ακτή. Θα επηρεάσουν την Αγγλική δυτική ακτή σε μια έκταση από το Σάουθάμπτον μέχρι το Νιούκαστλ και το αγγλικό κανάλι".
Ο Ραλφ κάρφωσε το βλέμμα του στον πατέρα του και κείνος πιάνοντας τη ματιά του, έστειλε ένα προειδοποιητικό βλέμμα στη μητέρα του. Συνέλαβαν κι οι δυο το νόημα. Χιλιάδες ελαφρές κίτρινες σφαίρες, πιασμένες μόνο με λεπτούς μίσχους και μια θύελλα αναμενόταν ...
Ο εκφωνητής άρχισε τις ειδήσεις. "Το Υπουργείο Μεταφορών μας ζήτησε να κάνουμε την ακόλουθη ανακοίνωση. Διακοπή υπηρεσιών. Όλα τα τραίνα που εξυπηρετούν την περιοχή μεταξύ του Έξετερ και των δυτικών σταθμών θα έχουν προσωρινή διακοπή λειτουργίας. Περισσότερες λεπτομέρειες θα ανακοινωθούν αύριο".
Ο ταγματάρχης κοίταξε θριαμβευτικά τον Ραλφ. "Στο είπα! Απομονώνουν όλη την περιοχή. Δεν υπάρχει λόγος να πας κάτω. Η Ντόροθυ θα γυρίσει σε χρόνο μηδέν".
Ο Ραλφ όμως ήταν αμετάπειστος. Η Ντόροθυ είχε βάλει σκοπό της να πάει σπίτι της και θα το κατάφερνε με οποιονδήποτε ανθρωπίνως δυνατό τρόπο. Ο ταγματάρχης δεν φαινόταν να γνωρίζει την επιμονή της κόρης του όταν έβαζε κάτι στο μυαλό της. Ο Ραλφ σηκώθηκε αποφασισμένος.
"Πάω εκεί κάτω ΤΩΡΑ. Ακόμα κι αν σταμάτησαν τα τραίνα, υπάρχουν τα αυτοκίνητα".
Γκάπα-γκούπα, γκάπα-γκούπα, χτυπούσε δυνατά το ξύλινο σφυρί του Ραλφ. Τρεις μέρες είχαν περάσει που είχε φύγει απ' το Λονδίνο και τώρα είχε αναγκαστεί να μπήγει πασσάλους στο σκληρό χώμα του Ντάρτμουρ.
Ένα πρωινό μήνυμα τον είχε πληροφορήσει ότι δεν είχαν ακόμα νέα της Ντόροθυ. Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι θα είχε παγιδευτεί στην απομονωμένη περιοχή κι εκεί θάταν ακόμα -αν βέβαια είχε καταφέρει να φτάσει στο Σαιν Μπράιαν -σε απόσταση σαράντα, πενήντα μιλίων από κει που βρισκόταν εκείνος τώρα. Σκέφτηκε θυμωμένος τα γεγονότα που τον έφεραν σ' αυτό που έκανε τώρα.
Είχε φύγει βιαστικά από το ξενοδοχείο για να βρει τον Άρνολντ. Μέχρι τα μεσάνυχτα είχε δανειστεί το αυτοκίνητό του κι έτρεχε προς το Πικαντίλυ, με συνοδεία τα ταξί που κουβαλούσαν τους θεατρόφιλους στα σπίτια τους. Η κυκλοφορία αραίωσε και μπόρεσε να επιταχύνει καθώς περνούσε μέσα από τα εκτεταμένα προάστια. Κοιτούσε μπροστά να βρει μια καλή στροφή για να φύγει με ταχύτητα στη μεγάλη δυτική λεωφόρο. Φτάνοντας όμως σε κείνο το σημείο είδε ότι η κίνηση είχε στα σίγουρα διπλασιαστεί.
Μπροστά του απλωνόταν μακριές σειρές από φορτηγά, όχι και τόσο υπάκουα, ώστε να κρατιούνται στο πλάι του δρόμου. Μια σταθερή ροή γιωταχί από το αντίθετο ρεύμα τον εμπόδιζε να προσπεράσει τα φορτηγά. Ο Ραλφ καταράστηκε τις παλιατζούρες που τον εμπόδιζαν και τότε για είδε πρώτη φορά ότι δεν επρόκειτο για εμπορικά φορτηγάκια, αλλά για οχήματα βαμμένα χακί ή γκρι, με σήματα του Στρατού στο πλάι τους. Βλαστήμησε για άλλη μια φορά. Τύχη βουνό. Αυτό του έλειπε τώρα, να μπλεχτεί σε μανούβρες του στρατού. Αλλά μια στιγμή, ίσως και να έστριβαν στο Άλντερσοτ. Δεν έστριψαν. Συνέχισαν τον δρόμο τους προς τα δυτικά και προς μεγάλη του απελπισία ο αριθμός τους αυξήθηκε σε εκατοντάδες.
"Θα νόμιζε κανείς", μουρμούρισε μόνος του, "ότι γίνεται πόλεμος. Όλο το απάνθισμα του Στρατού έχει την ίδια κατεύθυνση με μένα!".
Δεν του έφταναν τα βάσανά του, σηκώθηκε και αέρας, φέρνοντας μαζί του μεγάλες σταγόνες βροχής. Αντί να κάνει την ολονύκτια εξόρμηση που σχεδίαζε, η ταχύτητά του μειώθηκε σε σύρσιμο. Η κίνηση του αντίθετου ρεύματος σπάνια μόνο τον άφηνε να διακρίνει τις ακαθόριστες μορφές μπροστά του. Είχε ξημερώσει για τα καλά όταν έφτασε στο Έξετερ και πέρασε τα στενά δρομάκια της παλιάς πόλης συνοδευόμενος πάντα από τα οχήματα του Στρατού.
Δυο μίλια πιο κάτω ο δρόμος ήταν κλειστός με οδόφραγμα. Σκοποί με ξιφολόγχες βοηθούσαν την αστυνομία να γυρίζει πίσω όλα τα ιδιωτικά αυτοκίνητα. Οι αντιπρόσωποι και των δυο δυνάμεων παρέμειναν το ίδιο ακλόνητοι στις απόπειρες δωροδοκίας του ακόμα κι όταν έχασε την ψυχραιμία του.
"Δεν είναι σωστό να κάνεις φασαρία, νεαρέ, ούτε και θα καταφέρεις τίποτα", τον συμβούλεψε ένας ενωμοτάρχης. "Αν είχα δεχτεί όλα τα χρήματα που μου προσφέρθηκαν σήμερα, θα είχα κάνει περιουσία και θα έβγαινα στη σύνταξη σήμερα κιόλας. Γύρνα πίσω στο σπίτι σου τώρα".
Δεν μπορούσε να κάνει τίποτ' άλλο πια από το να στρίψει το αυτοκίνητο μελαγχολικά και να πάει πίσω στο Έξετερ. Κατάπιε εκεί ένα αναγκαίο μεν αλλά άνοστο γεύμα, ενώ αποφάσιζε την επόμενη κίνησή του.
"Δεν περνούν ιδιωτικά αυτοκίνητα" είχε πει ο αστυνομικός. Τα φορτηγά όμως περνούσαν -τα ίδια καταραμένα φορτηγά που τον είχαν καθυστερήσει όλη τη νύχτα. Εκατοντάδες από δαύτα. Πέρασαν χωρίς ερωτήσεις και το κυριότερο, χωρίς έρευνα. Ίσως και να μπορούσε να πηδήξει μέσα σ' ένα απ' αυτά σαν λαθρεπιβάτης και ....
Μετά από μια άβολη πορεία μερικών μιλίων το φορτηγό σταμάτησε. Το πίσω παραπέτο χαμήλωσε.
"Ε, εσύ, έβγα από κει, έξω!" διέταξε μια φωνή. Ένα χέρι βούτηξε σφιχτά το κολάρο του Ραλφ, και προκαλώντας του πόνο, τον τράβηξε έξω από την κρυψώνα του, ανάμεσα σε ξύλινους πασσάλους και ρολά από συρματόπλεγμα. Προσγειώθηκε ανάμεσα σε μια ομάδα αντρών υπό τις διαταγές ενός λοχία. Ο τελευταίος τον πλησίασε, με το μουστάκι του να σκληραίνει ακόμα περισσότερο την έκφρασή του καθώς ούρλιαξε :
"Τί νομίζεις ότι θα έκανες πηδώντας μέσα στο φορτηγό; Μήπως είδες καμιά ταμπέλα, έλα μαζί μας;."
Τον οδήγησαν σ' έναν αξιωματικό. Εκείνος, αφού τον άκουσε, τον παρατήρησε σοβαρός. "Μ' αρέσει το θάρρος σου", είπε, "αλλά άκουσέ με για ένα λεπτό. Φαίνεσαι ότι ξέρεις κάτι για την κατάσταση, αλλά κάνεις λάθος χειρισμούς. Δεν κάνεις τίποτα πηγαίνοντας εκεί πέρα". Κούνησε το χέρι του δείχνοντας προς τα δυτικά. "Δεν κάνεις τίποτα παραπάνω από το να γίνεις ένα ακόμα θύμα".
"Το κορίτσι σου δεν θέλει να πεθάνεις. Αν το σκεφτείς έστω και για μια στιγμή θα παραδεχτείς ότι θα ήταν πιο περήφανη για σένα αν βοηθούσες να πολεμήσουμε αυτό το πράγμα και να το νικήσουμε. Αν βοηθούσες να εξαφανίσουμε αυτές τις καταραμένες καλλιέργειες και να σώσουμε χιλιάδες ανθρώπινες ζωές".
"Μα, είναι ..."
"Τί στο καλό, δεν καταλαβαίνεις ότι από το σώμα κάθε ανθρώπου που πεθαίνει εκεί κάτω, ξεφυτρώνουν περισσότερες κίτρινες σφαίρες; Αν πας εκεί όχι μόνο θάσαι αβοήθητος, αλλά θα προσφέρεις και το σώμα σου για να τα ταΐσεις. Όχι, παλικάρι μου, δουλειά σου είναι να μας βοηθήσεις να πολεμήσουμε αυτή την απειλή. Εδώ έχουμε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και χρειαζόμαστε κάθε βοήθεια που μας προσφέρεται. Τί λες λοιπόν;".
Ο Ραλφ συμφώνησε, αλλά όχι και με την καρδιά του. Ήξερε ότι ο αξιωματικός είχε δίκιο. Η δουλειά του ήταν να πολεμήσει, όχι να πετάξει τη ζωή του άδικα, αλλά ... Δεν είχε και μεγάλη εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Μερικές φορές η σφοδρή του επιθυμία να βρει τη Ντόροθυ ίσως και να αποδεικνυόταν πολύ πιο δυνατή απ' τη λογική του.
Η φωνή του συνεργάτη του στη δουλειά τον έβγαλε από τις σκέψεις του. "Τί θάλεγες για ένα τσιγαράκι, συνάδελφε;"
Ο Ραλφ έδωσε ένα τελευταίο χτύπημα στο παλούκι που στερέωναν και συμφώνησε. Δεξιά κι αριστερά τους και σ' όλο το μήκος που έπιαναν οι βαλτώδεις λόφοι απλωνόταν μια μακριά γραμμή από φυλάκια. Εδώ κι εκεί, ομάδες από άνδρες που είχαν τελειώσει με τους τομείς τους, είχαν αρχίσει κιόλας να συνθέτουν γύρω από τους πασσάλους ένα αδιαπέραστο δίκτυο από συρματόπλεγμα. Πίσω, προς την κατεύθυνση του δρόμου, ήταν μια ατέλειωτη σειρά από φορτηγά, φορτωμένα με περισσότερο συρματόπλεγμα και πασσάλους, ενώ πιο κοντά, ανάμεσα σ' αυτούς και στο δρόμο, ένας στρατός ιδρωμένων αντρών δούλευε σκάβοντας μια φαρδιά τάφρο.
Ο Ραλφ είχε εντυπωσιαστεί από την οργάνωση, η οποία μέσα σε δυο-τρεις μέρες, είχε επιτρέψει στις αρχές να ξεκινήσουν τη διαδικασία και να καταφέρουν να περιχαρακώσουν μια ολόκληρη γωνία της χώρας. Συγχρόνως όμως ήταν και μπερδεμένος. Ο σκοπός του συρματοπλέγματος ήταν προφανής, δεν μπορούσε όμως να καταλάβει το λόγο για το φαρδύ, ρηχό χαντάκι. Ούτε κι ο συνεργάτης του, ο Μπιλ Ώκινς, μπορούσε να εξηγήσει τη χρησιμότητά του. Παρ' όλα αυτά ήταν έτοιμος να παραδεχτεί ότι οι αρχές ήξεραν καλά περί τίνος επρόκειτο κι έτσι δεν έχανε το χρόνο του να αναρωτιέται και να ψάχνει για εξηγήσεις.
"Πάντως είναι γρήγοροι στη δουλειά, έτσι;", παρατήρησε. " Πριν μερικές νύχτες είχαμε αναγγελία θυέλλης- τ' άκουσες και συ μήπως;"
Ο Ραλφ κούνησε το κεφάλι του καταφατικά.
"Λοιπόν, μόλις το έμαθαν άλλαξαν στη στιγμή τα σχέδια τους. Αυτή η οριακή γραμμή έπρεπε να βρίσκεται μίλια πιο μπροστά. Είχαν ήδη αρχίσει να πηγαίνουν εκεί τις προμήθειές όταν ήρθε η διαταγή για οπισθοχώρηση. Ο άνεμος σ' αυτές τις περιοχές έρχεται πάντα από τα δυτικά, ξέρεις. Αυτό ήταν που τους τρόμαξε- η ιδέα ότι όλο αυτό το πράγμα θα παρασυρόταν μέχρι την απέναντι ακτή της χώρας. Αν δε είναι αλήθεια αυτά που λέγονται, ότι κάποιοι το ξεκίνησαν αυτό επίτηδες, τότε διάλεξαν και το κατάλληλο σημείο.
Ευτυχώς που τελικά ο άνεμος δεν ήταν και τόσο δυνατός. Οι περισσότερες απ' αυτές τις κίτρινες σφαίρες μόλις που κύλησαν λιγάκι και μετά κόλλησαν στις κοιλάδες και στους γκρεμούς κι έτσι σταθήκαμε πολύ τυχεροί".
"Τότε, όλα αυτά", είπε ο Ράλφ δείχνοντας τα αμυντικά έργα " γίνονται για την περίπτωση που θα ξεσπάσει πραγματική θύελλα;"
"Ναι, γι' αυτό φυσικά" συμφώνησε ο Μπίλ.
Κάπνισαν για λίγο σιωπηλοί. Κάπου-κάπου ακουγόταν ο βρυχηθμός ενός μεγάλου αεροπλάνου που περνούσε πάνω από τους βάλτους κουβαλώντας προμήθειες -τρόφιμα κυρίως- για να τα ρίξει στους απομονωμένους. Κάποια στιγμή ένα τεράστιο ερπυστριοφόρο " Κατερπίλαρ" πέρασε αγκομαχώντας κατευθυνόμενο προς τα δυτικά. Ο Μπιλ έκανε κάτι μορφασμούς σαν να είχε πάρει σήμα από τους άντρες που ήταν πάνω στο όχημα και από τα όργανα που κρατούσαν.
"Ποιοί είναι αυτοί;", ρώτησε ο Ραλφ. "Μοιάζουν με ομάδα δυτών που πάνε στο καθήκον".
"Στολές και μάσκες αμίαντου", εξήγησε ο άλλος. "Και κουβαλάνε φλογοβόλα. Αυτά θα δώσουν στα βρωμοπράγματα μια μικρή ιδέα του τι είναι τοστ!".
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΕΜΠΤΟ
Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΟ
Κάπου έξι νύχτες αργότερα ο Ραλφ καθόταν με μια ομάδα στο στάβλο, που ήταν και το κατάλυμά τους. Ένας άντρας ήταν πολύ απαισιόδοξος.
"Δεν νομίζω πως θα πετύχουν και σπουδαία πράγματα με τα φλογοβόλα. Ίσως να βοηθήσουν μόνο για κάποια απομάκρυνση. Το φυτό πρέπει να χτυπηθεί στη ρίζα του κι αυτό θέλουν κι αυτοί κι όχι μόνο τις κίτρινες σφαίρες. Αυτές είναι μόνον ο καρπός. Δεν καταστρέφεις μια μηλιά ρίχνοντας μόνο τα μήλα! Οι μύκητες έχουν ένα είδος μεμβράνης, σαν τον ιστό της αράχνης και μ' αυτό το πράγμα διασκορπίζονται παντού στο έδαφος που τα περιβάλει. Αυτό είναι η ζωή των πραγμάτων αυτών και γιαυτό κι οι ...."
Ένα χτύπημα τράνταξε την πόρτα και μια στεντόρεια φωνή τους κάλεσε να βγουν έξω.
"Σηκώθηκε ο άνεμος" είπε ο λοχίας. "Ξέρετε όλοι σας τι πρέπει να κάνετε. Επάνω τους και να είστε αθόρυβοι!".
Ο άνεμος όρμησε σαρωτικός απ' τον Ατλαντικό με δύναμη θύελλας. Οι κίτρινες σφαίρες μερικών από τα πρώτα φυτά αναδεύτηκαν και κουνήθηκαν για λίγο μέχρι την άκρη του λεπτού τους μίσχου. Μετά ακολούθησε ένα μπουρίνι που τα στριφογύρισε με τέτοιο τρόπο ώστε οι μίσχοι κόπηκαν και οι σφαίρες κύλησαν ελεύθερες όπου τις πήγαινε ο άνεμος. Καθώς η πίεση αυξανόταν με σταθερές ριπές ανέμου, σήκωσε ψηλά έναν μεγάλο αριθμό ελαφρών σφαιρών και τις μετέφερε πετώντας προς την απέναντι μεριά της χώρας. Ένας στρατός από φυτικούς εισβολείς που εξαπέλυε την επίθεσή του με σκοπό να καταλάβει τη χώρα και να καταστρέψει τα ανθρώπινα όντα.
Ο άνεμος που είχε φυσήξει μια βδομάδα πριν είχε μετακινήσει απλώς τις σφαίρες στα πιο ακραία σημεία. Αυτή τη φορά όμως, μόνο τα πιο νεαρά και τα μόλις ανεπτυγμένα φυτά είχαν αρκετά δυνατούς μίσχους και κατάφεραν ν' αντισταθούν στον αέρα που τα χτύπησε. Και την πρώτη φορά και τώρα ένα ανάκατο σιντριβάνι λευκού χρώματος ξεπηδούσε από την ορδή των σφαιρών που εκσφενδονιζόταν και αναπηδούσε, καθώς η σκληρή, κίτρινη πέτσα τους ωρίμαζε πρόωρα τρυπημένη από αιχμηρά αντικείμενα ή τη γωνία κάποιας στέγης. Τότε ο άνεμος ανάδευε και σήκωνε ψηλά τους μεγάλους σπόρους, μεταφέροντάς τους με μεγαλύτερη ταχύτητα, έτσι που προηγούντο σαν την εμπροσθοφυλακή του κίτρινου στρατού.
Η θύελλα φαινόταν να επιδεικνύει έναν διαβολικό ζήλο σ' αυτό το νέο παιχνίδι. Αύξανε τη δύναμή της για να μεταφέρει τις σφαίρες ακόμα πιο λυσσαλέα. Φράχτες, χαντάκια και δέντρα απέτυχαν να ελέγξουν το βάρος της κεφαλής της επίθεσης. Ακόμα και τα ποτάμια δεν κατάφεραν να την εμποδίσουν. Με τον άνεμο πίσω τους οι σφαίρες άνοιξαν πανιά κατά χιλιάδες για απέναντι, χοροπηδώντας και κουτρουβαλώντας πάνω στο άγριο έδαφος.
Γέμισαν ασφυκτικά τα στενά δρομάκια των μικρών πόλεων σπρώχνοντας και φρακάροντας στις γωνίες των κτιρίων μέχρι που τα σπίτια κρύφτηκαν από ένα σύννεφο αναδευόμενων σπόρων ενώ οι σφαίρες που έμειναν ανέπαφες ξεχύθηκαν ελεύθερες κάνοντας γκέλες για να αφυπνίσουν και τις υπόλοιπες.
Αυτή τη φορά ο αέρας δεν τις καθάρισε. Πολλές βρήκαν καταφύγιο σε προφυλαγμένες κοιλότητες, κατάφεραν όμως να τις γεμίσουν μέχρις επάνω και να δημιουργήσουν ένα μονοπάτι πάνω από το οποίο μπόρεσαν να ταξιδέψουν οι υπόλοιπες. Το κύμα των εισβολέων σκαρφάλωσε τις πλαγιές και σάρωσε όλη την περιοχή πάνω από τον βάλτο, όπου, ανεμπόδιστα πλέον ανέπτυξαν ταχύτητα για να πέσουν πιο απαλά πάνω στους αμυνόμενους.
Κατά μήκος της περιοχής υπήρχε μια γραμμή πυρός. Ο Ραλφ κατάλαβε σύντομα το νόημα της ρηχής τάφρου. Γεμάτη τώρα με αναμμένο λάδι και ξύλα, σχημάτιζε έναν προμαχώνα φωτιάς.
"Έρχονται!", φώναξε ο παρατηρητής σκαρφαλωμένος σ' ένα κλαδί που κουνιόταν ψηλά από πάνω τους.
Σύντομα όλοι τους μπόρεσαν να δουν μερικές στροβιλιζόμενες σφαίρες που φαινόταν σαν να δείχνουν το δρόμο καθώς και την κίτρινη πομπή που ακολουθούσε κολλητά πίσω από τους οδηγητές.
Κράτησαν την αναπνοή τους.
Οι πρώτες σφαίρες εκσφενδονίστηκαν προς την καταστροφή τους πάνω από ένα δάσος γεμάτο αιχμηρά παλούκια, έναν φράχτη από ανατριχιαστικά ακόντια, που τους ξέσκιζε τη φλούδα κι ελευθέρωνε τους σπόρους, οι οποίοι με τη σειρά τους παραδίνονταν στις φλόγες.
Έρχονταν όμως τόσο πυκνά και γρήγορα! Σε πολλά σημεία στοιβάζονταν συμπαγείς πάνω στον αιχμηρό φράχτη, σχηματίζοντας ράμπες, έτσι ώστε εκείνες που ακολουθούσαν να περνούν από πάνω και να πέφτουν ανάμεσα στις κουλούρες του συρματοπλέγματος.
Όπως και την πρώτη φορά έτσι και τώρα κάθε σφαίρα έμοιαζε να πηδά σαν να είχε μέσα της κάποια κινητήρια δύναμη. Όσες δεν έπεφταν στο συρματόπλεγμα, κυλούσαν μέχρις ενός σημείου που δεν υπήρχαν άντρες για να εκραγούν τελικά στο φλεγόμενο χαντάκι, με τους φλεγόμενους σπόρους της κάθε σφαίρας να εκσφενδονίζονται μακριά σαν να σκάζει ένα τερατώδες πυροτέχνημα.
"Θεέ μου", μουρμούρισε ένας άντρας δίπλα στον Ραλφ."Αν δεν πέσει σύντομα αυτός ο αέρας, πάει, χαθήκαμε. Κοίτα εκείνο εκεί!"
"Εκείνο εκεί" ήταν μια από τις πολλές σφαίρες που είχαν καταφέρει να ξεφύγουν από όλες τις παγίδες που τους είχαν στήσει και είχε πηδήξει προσπερνώντας τες πίσω στο σκοτάδι.
"Θα την πιάσουν στα δίχτυα εκεί πίσω και θα την κάψουν μόλις πέσει ο αέρας" απάντησε ο Ραλφ με μια σιγουριά που πολύ λίγο ένιωθε. "Εκείνο που με ανησυχεί είναι ότι μπορεί να κάτσουν οι φωτιές και από δω που είμαστε προφυλαγμένοι δεν μπορούμε να τις τροφοδοτήσουμε".
Στάθηκαν ωστόσο τυχεροί, γιατί οι φωτιές άντεξαν στον άνεμο.
"Άντρες", άρχισε ο επικεφαλής αξιωματικός το επόμενο πρωί. "Φτάσαμε πολύ κοντά στο αμήν χτες τη νύχτα και πρέπει να ευχαριστούμε τη θεία πρόνοια που αντέξαμε με επιτυχία. Δεν πρέπει να χάνουμε χρόνο. Ας πιάσουμε αμέσως δουλειά. Μπορεί να ξανασηκωθεί άνεμος ανά πάσα στιγμή, γιαυτό να προλάβουμε να καθαρίσουμε στα γρήγορα τα αιχμηρά κοντάρια απ' το υλικό που τα μπούκωσε. Όποιος έχει πείρα από φλογοβόλο να κάνει ένα βήμα μπροστά".
Μαζί με πολλούς άλλους έκανε κι ο Ραλφ ένα βήμα μπροστά. Δεν είχε ιδέα από φλογοβόλα, αλλά ήταν ο μόνος τρόπος να αποκτήσει στολή από αμίαντο και να ξεχυθεί στην επικίνδυνη περιοχή. Για περισσότερο από εβδομάδα είχε καταφέρει να δαμάσει το άγχος του για την τύχη της Ντόροθυ. Δεν μπορούσε να το αντέξει άλλο.
Καθώς αγωνιζόταν να βολευτεί μέσα στη βαριά στολή που τον προστάτευε όχι μόνο από τη φωτιά αλλά και από τους θανάσιμους σπόρους, ξανασκεφτόταν το σχέδιό του. Ίσως μια τέτοιου είδους απλοϊκή απόδραση να μην άξιζε καν τον χαρακτηρισμό "σχέδιο". Χοντρικά σκεφτόταν ως εξής : να ανακατευτεί με τους άντρες που θα ξεκαθάριζαν το έδαφος με τα φλογοβόλα, για να προχωρήσει μπροστά μέχρι να καταφέρει να κρυφτεί πίσω από τον όγκο των διαλυμένων σφαιρών, έτσι ώστε να είναι αθέατος από την υπόλοιπη ομάδα. Το μόνο που του έμενε μετά ήταν να τρέξει προς τα δυτικά.
Ο μόνος κίνδυνος, όταν θα τόβαζε στα πόδια, ήταν να τον εντοπίσει κάποιο από τα αεροπλάνα που μετέφεραν τρόφιμα. Όταν το ξανασκέφτηκε όμως πίστεψε ότι μέσα στο χαμό που επικρατούσε μάλλον ήταν απίθανο να ασχοληθούν με έναν μεμονωμένο δραπέτη.
Το σχήμα δούλεψε όπως ακριβώς είχε υποθέσει. Ούτε που τον κατάλαβαν όταν σύρθηκε μακριά. Πολύ σύντομα στεκόταν μόνος του στην αρχή της πληγείσας περιοχής.
Όσο έφτανε το βλέμμα του και στις τρεις κατευθύνσεις η γη ήταν σκεπασμένη με κίτρινες σφαίρες που ισορροπούσαν δυσοίωνα εκεί όπου τις είχε αφήσει ο άνεμος και έμοιαζαν να περιμένουν την επόμενη θύελλα να τις σηκώσει και να τις στριφογυρίσει προς αναζήτηση νέων θυμάτων. Περικυκλωμένος από τους σατανικούς, λαμπερούς τους φλοιούς, ανατρίχιασε για μια στιγμή πριν ξαναβρεί την αποφασιστικότητά του.
Πήρε μια βαθιά ανάσα μέσα από τη μάσκα του, σήκωσε ψηλά το κεφάλι του κι άρχισε να προχωρά, μια μοναχική γκρίζα φιγούρα, το μόνο κινούμενο αντικείμενο στο μέσον μιας σκηνής όλο ερημιά.
Στο πρώτο χωριό βρήκε ένα μηχανάκι με μισογεμάτο ντεπόζιτο και για έξι μίλια, καθώς το οδηγούσε, έσπαζε τη σιωπή του βάλτου, κάνοντας ζικζάκ για να αποφεύγει τα υπολείμματα των σφαιρών που βρώμιζαν το δρόμο. Τότε βρήκε μια βαθιά κοιλάδα τόσο πολύ φρακαρισμένη από σφαίρες, που αναγκάστηκε ν' αφήσει το μηχανάκι, να πετάξει το φλογοβόλο και να σκαρφαλώσει πάνω τους.
Σε μερικές περιπτώσεις κάποια έσκαγε κάτω από το βάρος του κι έπεφτε μερικά πόδια μέσα σε ανακατεμένους σπόρους που απειλούσαν να φράξουν την αναπνευστική του μάσκα, ώσπου να καταφέρει να τους σκουπίσει και να τους πετάξει μακριά του.
Μετά έπρεπε να σκαρφαλώσει πάλι με κόπο και σκληρή προσπάθεια, ενώ ο ιδρώτας έτρεχε ποτάμι και μούσκευε τα ρούχα του κάτω από τη βαριά στολή. Κάποια φορά γύρισε πίσω σχεδόν για να πάρει το φλογοβόλο του, έχοντας κατά νου να κάψει το δρόμο του μέσα απ' τη μάζα, αλλά θυμήθηκε ότι το ντεπόζιτο του ήταν κιόλας μισοάδειο. Αγωνιζόταν απελπισμένος μέχρι που τα πόδια του σταμάτησαν στα ρείκια της πλαγιάς του πατρογονικού λοφίσκου.
Αργότερα θα του ήταν πολύ δύσκολο να θυμηθεί εκείνο το ταξίδι. Δεν ήταν σίγουρος ούτε για τη διάρκειά του. Πόσες μέρες του είχε πάρει εκείνη η πεζοπορία και το σκαρφάλωμα, καθώς περνούσε τη μια κοιλάδα μετά την άλλη, γεμάτες από σφαίρες;
Μόνο τυχαία περιστατικά τον φόβιζαν κάπου-κάπου με μια ανόητη επιμονή : η μικρή πόλη στο βάλτο, όπου άντρες και γυναίκες κείτονταν νεκροί στους δρόμους, ενώ γινόταν βορά των μυκήτων και τα παράθυρα των σπιτιών ήταν γεμάτα με κίτρινες σφαίρες που σπλαχνικά έκρυβαν τα δωμάτια ... η φωνή ενός τρελού, σε μια προστατευμένη καλύβα να τραγουδά ύμνους. Ύμνους που γύρισαν σε κατάρες και βλαστήμιες μόλις ακούστηκαν τα βήματα του Ραλφ έξω από την καλύβα...τα πράγματα που κάποτε ήταν άνθρωποι και που αναγκάστηκε να μετακινήσει όταν τον τσάκισε η δίψα και προσπάθησε να βρει πόσιμο νερό σ' ένα πεθαμένο πανδοχείο ...
Ακόμα και μέσα στον εφιάλτη, ακόμα και μ' εξασθενημένες τις αισθήσεις, προσπαθούσε να αγωνιστεί αλλά κάθε μίλι που κάλυπτε ο τρόμος του τι θάβρισκε στο τέλος όλο και μεγάλωσε.
Μόλις πέρασε το ποτάμι Τάμαρ, που χώριζε το Ντέβον από την Κορνουάλη, ένιωσε ότι ήταν σχεδόν σπίτι του. Η γέφυρα ήταν γεμάτη μύκητες. Η επιφάνεια του ρεύματος φαινόταν καλυμμένη από μια συμπαγή μάζα κίτρινου, από κάτω της όμως το ποτάμι κυλούσε και παρέσυρε τις σφαίρες με μια φαινομενικά ήρεμη ροή προς το πεπρωμένο τους, εκεί μπροστά στα κανονιοφόρα πλοία, στο Πλύμουθ Σάουντ.
Επιτέλους το Σαιν Μπράϊαν. Εδώ οι σφαίρες ήταν λιγότερες. Ο αέρας είχε απομακρύνει τις περισσότερες απ' αυτές. Το σπίτι του. Λίγο πιο μακριά το σπίτι της Ντόροθυ- κενό, κλειδωμένο...έρημο;
Έσπασε ένα παράθυρο και μπήκε. Αναρωτήθηκε για τα άδεια δωμάτια. Ούτε ίχνος από μύκητα στο εσωτερικό του σπιτιού. Ούτε ίχνος και της Ντόροθυ όμως. Ίσως να ήταν στον πάνω όροφο. Ήταν ψόφιος στη κούραση και πεινασμένος. Έπρεπε να καταβάλει προσπάθεια για κάθε σκαλοπάτι που ανέβαινε.
Στην πόρτα του δωματίου της δίστασε. Θα ήταν μέσα άραγε; Θα ήταν εκεί και οι κίτρινες σφαίρες που θα αναπτύσσονταν πάνω της, που θα τρέφονταν από το ακίνητο κορμί της; Άνοιξε την πόρτα. Ό, τι κι αν αντίκριζε ήταν καλύτερο από την αβεβαιότητα. Πάνω στο κρεβάτι κανείς. Και μέσα σ' όλο το δωμάτιο κανείς. Άρχισε να γελάει υστερικά. Η Ντόροθυ είχε ξεγελάσει τις σφαίρες. Δεν κατάφεραν να την πιάσουν. Ήταν ζωντανή -ήταν σίγουρος τώρα- ζωντανή, παρόλες αυτές τις καταραμένες σφαίρες! Έπεσε στο κρεβάτι γελώντας και κλαίγοντας μαζί.
Σταμάτησε ξαφνικά. Ένας ήχος απ' έξω. Φωνές; Κουτρουβάλησε πανικόβλητος προς το παράθυρο για να δει. Μια ομάδα ανθρώπων ανηφόριζε το δρόμο. Κόσμος που γνώριζε. Φορούσαν κανονικά ρούχα κι ανάμεσά τους ήταν η Ντόροθυ, η Ντόροθυ!
Τράβηξε τη μάσκα του και προσπάθησε να φωνάξει. Περίεργο! Κάτι συνέβαινε κι η φωνή του δεν ακούστηκε καθόλου. Δεν πείραζε όμως. Η Ντόροθυ είχε ξεγελάσει τις κίτρινες σφαίρες. Κι αυτό ήταν διαβολεμένα περίεργο. Ξαναγέλασε καθώς καθόταν στο πάτωμα.
"Ναί, αγάπη μου, είμαι αληθινή" είπε η Ντόροθυ απ' το πλάι του κρεβατιού.
"Μα, μα πώς;"
"Όταν έφτασα εδώ διαπίστωσα ότι ο πατέρας μου είχε φύγει. Το μόνο που μου απέμενε ήταν να φύγω κι εγώ. Αρκετοί από μας κατέβαιναν το ποτάμι με μια βάρκα τραβώντας κουπί μέχρι κάπου κοντά στο Λαντς Εντ. Ακριβώς στην άκρη της Κορνουάλης ήμασταν πέρα από τις σφαίρες και προφυλαγμένοι απ' τον αέρα. Μετά, όταν ήταν πια ασφαλές ..."
"Ασφαλές;"
"Ναι, αγάπη μου. Τώρα πέρασαν όλα και είμαστε ασφαλείς. Οι σφαίρες είναι σαν κανονικά μανιτάρια πια, δεν επιτίθενται σε ζωντανούς οργανισμούς. Μετά ήρθαμε σπίτι και σε βρήκαμε εδώ".
"Μα..."
"Όχι τώρα. Δεν πρέπει να μιλάς άλλο, αγάπη. Ήσουν πολύ άρρωστος"
Ο Ραλφ συμφώνησε σιωπηλά. Και κοιμήθηκε ήρεμα, με το χέρι της Ντόροθυ στο δικό του κι ένα χαμόγελο στο πρόσωπό του.
Ο ΑΠΕΣΤΑΛΜΕΝΟΣ
Ο Πρίγκιπας Κόρνταχ του Κανγκιστάν κοίταξε τον ανιψιό του Χαραμίν που έσκυβε βαθιά μπροστά του.
"Το σχέδιό σου απέτυχε" είπε.
Ο ανιψιός του Χαραμίν ένευσε βουβά.
"Αλλά", συνέχισε ο πρίγκιπας, "κόστισε σ' αυτή τη χώρα πιο ακριβά απ' ό, τι τα όπλα μας μέχρι τώρα, και δεν χάσαμε και τίποτα. Πες μου, γιατί απέτυχε αλήθεια;"
"Υψηλότατε, οι απόγονοι δεν αναπαράγονται με την ίδια μορφή των πρωτοτύπων. Μετά από δύο ή τόσες πάνω-κάτω γενιές, δεν θα ήταν πλέον παράσιτα αλλά θα μεταλλάσσονταν σε κοινά μανιτάρια σαπρόφυτα".
"Και σαν τέτοια θα χρειαζόταν πολλά χρόνια για να τα καταπολεμήσουν, έτσι;"
"Πολλά χρόνια" επανέλαβε ο άλλος γεμάτος ελπίδα.
Ο Πρίγκιπας Κόρνταχ έμεινε μερικές στιγμές συλλογισμένος.
"Δεν είμαστε δυσαρεστημένοι", είπε αργά. "Δεν σκοτώνεις ένα λιοντάρι με το πρώτο βέλος, αλίμονο. Υπάρχουν κι άλλα μέσα, δεν συμφωνείς, ανιψιέ του Χαραμίν;"
Η σκυμμένη φιγούρα έβγαλε έναν αναστεναγμό ανακούφισης.
"Υπάρχουν κι άλλα μέσα", συμφώνησε.